Πάλι οι αγρότες…

Δεν είναι η πρώτη φορά που κείμενό μου εμφανίζεται κάτω από τον παραπάνω τίτλο. Διότι δεν είναι η πρώτη φορά που η ελληνική κοινωνία αντιμετωπίζει αντίστοιχο πρόβλημα κινητοποιήσεων του αγροτικού τομέα. Κάποιες φορές, επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, το θέμα λύθηκε με τη δυναμική παρέμβαση του κράτους και το ξεφούσκωμα των ελαστικών των αγροτικών τρακτέρ. Αλλες πάλι, και συνηθέστερα επί κυβερνήσεων της ΝΔ, η ένταση εκτονώνεται με νέες αυξημένες παροχές (η μνήμη φέρνει τις εκταμιεύσεις Χατζηγάκη, επί κυβέρνησης Κ. Καραμανλή, που η χώρα κλήθηκε να πληρώσει μετά σαν ποινή στα ταμεία της ΕΕ).

Τώρα έχουμε και πάλι μία από τα ίδια. Κλεισμένοι δρόμοι, απειλές αποκλεισμών αεροδρομίων και λιμανιών, χιλιάδες τρακτέρ σε δημόσια θέα στους αυτοκινητοδρόμους και τα αιτήματα περίπου αμετάβλητα. Μόνο αναφορά στο πραγματικό αίτιο του προβλήματος δεν γίνεται. Πως δηλαδή η ακρίβεια, που προκαλεί τα περισσότερα αδιέξοδα, οφείλεται στα αποδεκτά από σχεδόν όλους μέτρα για τη λεγόμενη κλιματική αλλαγή!

Υπάρχουν όμως πραγματικά ζητήματα που δεν πρέπει ποτέ να λησμονούμε. Ο αγροτικός τομέας έχει εισπράξει συνολικά από την Ευρώπη περίπου 190 δισ. ευρώ. Πού πήγαν τα χρήματα αυτά; Εγιναν ιδιωτικές επενδύσεις για εκσυγχρονισμό των καλλιεργειών; Χρησιμοποιήθηκαν για εισαγωγή ηλεκτρονικών συστημάτων για εξοικονόμηση νερού, ανάλυση αγορών και καινοτομίες στην παραγωγή; Εγινε καμιά προσπάθεια αυτο-εκπαίδευσης των αγροτών; Μήπως όλα δαπανήθηκαν σε αγορές τρακτέρ, πολυτελών ιδιωτικών αυτοκινήτων και ειδών ατομικής πολυτελούς διαβίωσης; Δεν θα λησμονήσω που σε επίσκεψή μου στη Λάρισα μού έδειξαν ένα γιγαντιαίο μπουζουξίδικο με το όνομα «Μοκάμπο». Σε ερώτησή μου για το ασυνήθιστο όνομα, εισέπραξα την απάντηση: «Προς τιμήν του Μάκη από τον Κάμπο»!

Οπως σημείωσε σε άρθρο του ο Κώστας Στούπας: «ο ελληνικός αγροτικός τομέας έχει μείνει μισό αιώνα πίσω και δεν πρόκειται να ανακάμψει με το σημερινό μοντέλο. Μετατράπηκε σε μαύρη τρύπα της οικονομίας. Οσα δισεκατομμύρια κι αν πέσουν, η παραγωγικότητα θα συνεχίσει να υποχωρεί… Τα μπλόκα δεν διεκδικούν μετάβαση στο μέλλον – διεκδικούν παράταση ζωής στο χθες». Δεν μπορεί να υπάρξει μέλλον στηριγμένο στις κοινοτικές επιδοτήσεις και στην παραγωγή προϊόντων που στηρίζονται απλά στη συνήθεια και που ελάχιστοι ενδιαφέρονται να αγοράσουν. Ούτε και είναι δυνατόν σχεδόν κάθε Δεκέμβριο, που οι αγρότες έχουν ολοκληρώσει τις εργασίες τους, να ανατρέπεται η κοινωνική ζωή όλων των Ελλήνων ώστε κάποιοι, με ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής, να φροντίζουν να αυξήσουν, εις βάρος όλων των άλλων, το εισόδημά τους.