«Γιατί ξεχνάω πώς το λέμε εμείς εκεί». Ετσι συνεχίζει η φράση του τίτλου στην υπέροχη «Θεία απ’ το Σικάγο» με τη Βασιλειάδου. Ετσι, περίπου, συνεχίζεται και η ιστορία με τη διεθνή τουρνέ των Νατάσσας Μποφίλιου και Γιάννη Χαρούλη που, με φόντο, την Acropolis (αφού η αισθητική της αφίσας αποθέωνε το τουριστικό κιτς) διαφημίστηκε ως αφιέρωμα στον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μάνο Χατζιδάκι.
Ως γνωστόν, ο κληρονόμος του Χατζιδάκι κατήγγειλε ότι ουδέποτε του ζητήθηκε άδεια, οι διοργανωτές της συναυλίας αντιπαρέβαλαν ότι για το εξωτερικό δεν απαιτείται άδεια, εν τω μεταξύ και η πλευρά Θεοδωράκη προέτρεψε τη διοργανώτρια εταιρεία να σεβαστεί ή, τέλος πάντων, να τα βρει με την πλευρά Χατζιδάκι, ο Ξαρχάκος τους τα είπε χύμα και τσουβαλάτα περί σεβασμού – όχι μόνο νομικά αλλά και ουσιαστικά – στα πνευματικά δικαιώματα, στο ίδιο πνεύμα μίλησαν και άλλοι δημιουργοί.
Στη συνέχεια, οι δύο τραγουδιστές ακύρωσαν τη συνέντευξη Τύπου και, λίγες μέρες αργότερα, κυκλοφόρησε νέα αφίσα της τουρνέ, χωρίς τα ονόματα των συνθετών, μόνο των τραγουδιστών και υποθέσαμε ότι ακόμη και αν έκαναν την ανάγκη φιλοτιμία, καλώς έπραξαν.
Αμ δε. Η σελίδα της συναυλίας σε sites του εξωτερικού, συνεχίζει να αναφέρεται σαφώς στους «δύο μυθικούς, μεγαλύτερους συνθέτες της Ελλάδας» και μάλιστα όχι απλώς σε τραγούδια τους αλλά σε μουσικούς κύκλους όπως το «Ποτέ την Κυριακή» και το «Αξιον εστί». Σοβαρά τώρα;
Τι πιστεύουν δηλαδή οι Natassa Bofiliou και Giannis Haroulis; Οτι ζούμε στο 1925; Πως ό,τι γίνεται στο εξωτερικό, μένει στο εξωτερικό; Οτι εμείς, οι κάτοικοι της Ψωροκώσταινας τρώμε σανό και δεν θα πάρουμε χαμπάρι; Θεώρησαν ότι βρήκαν έναν πολύ ωραίο τρόπο να αποστομώσουν τους «Οργισμένους Βαλκάνιους» που έχουμε το θράσος να υπερασπιζόμαστε τα πνευματικά δικαιώματα; Οτι η σιωπή τους προς απάντησή μας γι’ αυτό και ακύρωσαν την προγραμματισμένη συνέντευξη;
Προσωπικά, να δεχθώ ότι οι δύο τραγουδιστές είναι δεσμευμένοι με συμβόλαια και ότι σε αυτά τα συμβόλαια αναφέρεται και το ρεπερτόριο από το οποίο δεν μπορούν να παρεκκλίνουν. Γιατί δεν το λένε; Μάνατζερ και συμβουλάτορες δεν έχουν ή μήπως είναι αυτοί ακριβώς οι οποίοι τους αποθεώνουν και καλλιεργούν τον καλλιτεχνικό ναρκισσισμό τους που τους κάνει να θεωρούν ότι όλα τους επιτρέπονται;
Αλλά και αυτό να συμβαίνει, να θεωρούν δηλαδή ότι το νόμιμο είναι και ηθικό, ας το υπερασπιστούν με αρετή και τόλμη. Εκτός και αν τη μαγκιά περί δικαίου και αδίκου την εξαντλούν επί σκηνής. Θεατρινίστικα δηλαδή.
Απεργίες
Την περασμένη Παρασκευή είχαν απεργία οι ηθοποιοί διεκδικώντας – πολύ σωστά – συλλογικές συμβάσεις και πληρωμή των προβών τους. Και η απεργία είχε συμμετοχή που άγγιξε το 100%. Μέχρι εδώ όλα καλά αφού δεν πρόκειται ακριβώς για κακοπληρωμένο επάγγελμα αλλά για μια δουλειά με χαώδεις διαφορές στις αμοιβές, σπάνια συμβατές με την καλλιτεχνική αξία των ηθοποιών.
Βλέποντας όμως εικόνες από τη συγκέντρωσή τους στην οδό Βουκουρεστίου, μου έκανε εντύπωση ένα πλακάτ που έγραφε «Η Τέχνη δεν είναι εμπόρευμα». Ενα σύνθημα από τα παλιά που αναιρεί την ίδια την απεργία τους. Αν η Τέχνη δεν είναι εμπόρευμα τότε δεν θα έπρεπε οι θεατές να πληρώνουν εισιτήριο ούτε οι ίδιοι να αμείβονται.
