Στην πολυσυζητημένη παρουσίαση του βιβλίου «Ιθάκη» του Αλέξη Τσίπρα στο θέατρο Παλλάς ο Αντώνης Λιάκος έκανε μία ενδιαφέρουσα αποστροφή πάνω σε μία από τις δικές του διαπιστώσεις για την κατάθεση του πρώην πρωθυπουργού. Είπε λοιπόν – συγκρίνοντας και μ’ έναν τρόπο και με την πρώτη τετραετία του Ανδρέα Παπανδρέου στη διακυβέρνηση της χώρας – πως από το 2015-2019 δοκιμάστηκαν τα όρια του ριζοσπαστισμού στην Ελλάδα.
Σε αυτή τη συζήτηση βέβαια πρέπει κανείς να λάβει σοβαρά υπόψη τρεις παραμέτρους: Η πρώτη είναι το πολιτικό σχέδιο του φορέα του κάθε φορά ριζοσπαστισμού. Το δεύτερο είναι το συνολικό πλαίσιο, περιβάλλον και οι συνθήκες μέσα στις οποίες αναμετράται το σχέδιο αυτό και το τρίτο είναι ο εσωτερικός παράγοντας. Δηλαδή η κοινωνική δυναμική που συνοδεύει τον όποιον ριζοσπαστισμό στην προσπάθεια εφαρμογής του. Από αυτό το τρίπτυχο δεν ξεφεύγει και η αποτίμηση στον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα τότε. Και είναι μία αξιοπρεπής βάση κριτικής μακριά από εχθροπάθειες και μισαλλοδοξίες ή δεξιές ασκήσεις ιδεολογικής ηγεμονίας. Το πολιτικό σχέδιο του Τσίπρα εκκινεί από το καλοκαίρι του 2011 που εκείνος έθεσε τη δυνατότητα της κυβερνώσας Αριστεράς εντός ορίων. Σε έναν χρόνο από τότε, τον Μάη του 2012, το κόμμα του ήταν αξιωματική αντιπολίτευση. Το σχέδιο ήταν μία φιλολογική διαχείριση εντός ευρώ. Μια άλλου τύπου διαπραγμάτευση με αιχμή το χρέος. Μια αντιμετώπιση του μνημονιακού σοκ. Το σχέδιο μορφοποιήθηκε στη ΔΕΘ του 2014.
Πικρή πρώτη διαπίστωση: Το μνημόνιο ήταν ταυτισμένο με την προσήλωση στο ευρώ. Το γενικό πλαίσιο τώρα δεν επέτρεπε ένα άλλο παράδειγμα εντός ΕΕ. Σχεδόν παντού η δημοσιονομική προσαρμογή συνδέθηκε με τη λιτότητα. Η ακραία εκδοχή του Σόιμπλε έβλεπε αυτή την προσαρμογή ως φρονηματισμό. Πικρή διαπίστωση δεύτερη: Τα όρια του ευρώ ήταν τα όρια της διαπραγμάτευσης. Η κοινωνική δυναμική από το 2011 μέχρι το 2015 ήταν υπαρκτή αλλά όχι με προωθητικά ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά. Τα απότομα μέτρα, ο ΕΝΦΙΑ, η αρρυθμία στην κοινωνική κινητικότητα, η αφαίρεση μεταπολιτευτικών κεκτημένων έφτιαξε ένα ρεύμα ρήξης μα με όρους επανακανονικοποίησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε ως δύναμη επαναφοράς. Οχι αλλαγής. Αυτό αποδείχθηκε τον Σεπτέμβρη του 2015 που παρότι λαβωμένος ξαναψηφίστηκε. Η κοινωνική δυναμική δεν διατήρησε αυτοτελείς πολιτικούς όρους. Οποια πολιτική δύναμη δοκίμαζε ένα άλλο παράδειγμα – όχι κατ’ ανάγκη άλλο μοντέλο για τη χώρα – θα έμπαινε στο ίδιο δίλημμα. Τι νόμισμα και άρα πολιτικό σχέδιο θα ήθελε. Ο τοίχος που υψώθηκε στην τσιπρική «έντιμη συμφωνία» θα υψώνεται σε όλους. Το πώς το σχέδιο άλλαξε από το 2011 μέχρι το 2015 είναι προφανώς πεδίο κριτικής και οξύτατης. Χωρίς τα παραπάνω όμως είναι λειψή.
Αυτός, Αυτή, Αυτό: Υπερβάσεις
«Εχω όμως ήδη κάνει την υπέρβαση, λέγοντας ότι χρειάζεται κοινό, προοδευτικό σχήμα στις επόμενες εκλογές, χωρίς κανέναν κομματικό εγωισμό». Τάδε έφη Σωκράτης Φάμελλος (9,84 σε Φελέκη και Κεχαγιά). Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, η στήλη το έχει επισημάνει ξανά, διαχειρίζεται πεισματικά την πιο κρίσιμη στιγμή του κόμματος. Η πρότασή του, συλλογική δε, προϋποθέτει κοινές επιτροπές πρωτοβουλίας και σύγκλισης πάνω σε κείμενα. Μια δύσκολη διαδικασία, μα αναγκαία. Αυτά με τη συμφωνία πως ο δικός του πολιτικός σχηματισμός δεν έχει φτάσει στα όριά του και έχει λόγο ύπαρξης. Δηλαδή σε αντιπαράθεση με τη διαπίστωση του Αλέξη Τσίπρα.
#Hashtag: Μνήμες
Η στήλη ενώνει τη φωνή της με τον ΣΦΕΑ 1967-74 (Σύνδεσμος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών) και το αίτημά του να ενταχθεί το Μουσείο της Αντιδικτατορικής Δημοκρατικής Αντίστασης στον επίσημο κατάλογο μουσείων του υπουργείου Πολιτισμού. Μάλιστα οι αντιστασιακοί στείλανε και υπόμνημα στα υπουργεία Παιδείας και Πολιτισμού. Σήμερα πολύ περισσότερο που μια πονηρή αναθεώρηση βλέπει μέχρι και… θετικά στην περίοδο της δικτατορίας ή αποδίδει τη διχοτόμηση της Κύπρου στον αγώνα των νέων, έχει σημασία η παραπάνω πρωτοβουλία. Το Πάρκο Ελευθερίας – εγκαταστάσεις του πρώην ΕΑΤ / ΕΣΑ –όπως και να το δει κάποιος είναι ένας φορτισμένος τόπος και ένα σημείο μνήμης και κινητοποίησής της.
