Δύο Ή τρεις εβδομάδες πέρασαν αφότου μπήκε στη ζωή μας η «Ιθάκη» του Αλέξη Τσίπρα και ένα πράγμα είναι βέβαιο: η ζωή μας ούτε που το κατάλαβε.
Η κυβέρνηση συνεχίζει να διαπληκτίζεται αμέριμνα με τους αγρότες – όπως κάθε κυβέρνηση που σέβεται τον εαυτό της τα τελευταία τριάντα χρόνια…
Η αξιωματική αντιπολίτευση πασχίζει να υπάρξει και οι υπόλοιποι αγωνίζονται να ακουστούν σε κάποιο πρωινάδικο.
Αποτέλεσμα; Ελλείψει άλλου αντικειμένου, ο Τσίπρας έκανε άνω κάτω την Αριστερά που ούτως ή άλλως δεν το είχε ιδιαίτερη ανάγκη. Είχε γίνει άνω κάτω κι από μόνη της.
Άλλοι κατέληξαν εξώστη, άλλοι γαλαρία κι άλλους (υποθέτω) τους κρέμασαν στο βεστιάριο. Χωρίς συνέχεια και χωρίς ιδιαίτερες συνέπειες.
Αλλά τι συνέπειες να υπάρξουν; Μόνο ο δυστυχής Μαραντζίδης φαίνεται να ζει σε κλίμα μεσσιανικής προσμονής για τον Τσίπρα, οι υπόλοιποι ετοιμάζονται απλώς για τα Χριστούγεννα.
Τζίφος λοιπόν η προσπάθεια.
Πάλι καλά που ο Ανδρουλάκης διαβεβαίωσε ότι «δεν μπορεί να υπάρξει τρίτη θητεία Μητσοτάκη, δεν συμβιβάζομαι με κάτι τέτοιο» (Mega, 4/12). Ουφ!
Και υποθέτω ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν συμβιβάζεται όχι μόνο επειδή η ΝΔ «κάνει ό,τι μπορεί για να μη σηκώσει κεφάλι το ΠΑΣΟΚ». Αλλά κι επειδή «το μοντέλο του κυρίαρχου κόμματος» δημιουργεί «μια τεράστια αλαζονεία στην κυβέρνηση της ΝΔ και παράλληλα χρησιμοποιεί πρακτικές ώστε τα υπόλοιπα κόμματα να μην μπορούν να σηκώσουν κεφάλι» (στο ίδιο).
Πέρα από την παράξενη ιδέα πως τα κεφάλια των διαφόρων κομμάτων είναι υπόθεση της ΝΔ, αναρωτιέμαι τι δυσκολεύει κάποιο κόμμα να σηκώσει το κεφάλι το δικό του.
Ο Τσίπρας για παράδειγμα πήγε «Παλλάς». Μάλιστα! Τι εμποδίζει τους άλλους θιάσους να αρχίσουν τις λαϊκές απογευματινές; Τόσα θέατρα έχει η Αθήνα.
Υποψιάζομαι λοιπόν πως μάλλον δεν γίνεται έτσι η δουλειά. Κι αν η ΝΔ μπαίνει αισίως στον ενδέκατο χρόνο απόλυτης δημοσκοπικής κυριαρχίας, ίσως συμβαίνει κάτι σοβαρότερο στα κεφάλια που δεν καταφέρνουν να αμφισβητήσουν αυτήν την κυριαρχία.
Κι αυτό δεν με ανησυχεί. Δημοκρατία έχουμε, με «κυρίαρχο κόμμα» ή χωρίς.
Με προβληματίζει η αφασία των υπολοίπων που χαζεύουν από τον εξώστη. Γεμάτοι στερεότυπα και κατασκευές άλλων εποχών. Εμπλεοι αναπόδεικτων βεβαιοτήτων κι ασίγαστου πάθους.
Αλλά των οποίων την αγωνιστική μακαριότητα ουδείς μπορεί να ταρακουνήσει. Φταίει η ΝΔ, όχι το κακό τους το κεφάλι.
Γράφουν έτσι βιβλία για να παινέψουν τον αλάνθαστο εαυτό τους. Δίνουν παραστάσεις για φίλους και γνωστούς.
Κι ούτε που αναρωτιούνται τι συμβαίνει αν τα κομπλιμέντα απασχολούν μόνο τους γνωστούς και τους φίλους τους.
