Γραπτή ανακοίνωση φυσικά δεν υπήρξε, μόνο μια προφορική διαρροή από ανώνυμη πηγή της Κουμουνδούρου: «Το πρωτοσέλιδο της Κυριακάτικης Αυγής δεν απηχεί τις απόψεις και τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, όπως αυτές έχουν εκφραστεί από τον πρόεδρο Σωκράτη Φάμελλο». Κατόπιν αυτού, ο διευθυντής της εφημερίδας, Σπύρος Σουρμελίδης, παραιτήθηκε. Εφόσον η Κυριακάτικη Αυγή είναι ουσιαστικά κομματική εφημερίδα και συντηρείται οικονομικά από τον ΣΥΡΙΖΑ, η ηγεσία του κόμματος έχει την ελευθερία να διαφωνεί με τις θέσεις ή τις εκτιμήσεις της εφημερίδας. Αν, φέρ’ ειπείν, η κομματική εφημερίδα δημοσίευε στο πρωτοσέλιδό της ευμενή σχόλια για την πολιτική της στο Μεταναστευτικό, τότε η δημόσια διατύπωση της διαφωνίας από την πλευρά του κόμματος θα ήταν δικαιολογημένη και, επιπλέον, επιβεβλημένη, για να αποφεύγονται οι παρεξηγήσεις, εφόσον η εφημερίδα είναι κομματική.
Στην προκειμένη περίπτωση όμως, η διαφωνία του ΣΥΡΙΖΑ με το πρωτοσέλιδο δεν αφορά απόψεις, εκτιμήσεις, αξιολογήσεις ή θέσεις, που είναι εκ των πραγμάτων υποκειμενικές. Αφορά τη μορφή της πραγματικότητας στα πιο στοιχειώδη και βασικά χαρακτηριστικά της, όπως, π.χ., αν έξω είναι μέρα ή νύχτα. Το έγκλημα της Κυριακάτικης Αυγής ήταν ότι έγραψε αυτό που όλοι είδαν και άκουσαν από τον ίδιο τον Αλέξιο Καραμήτρο στην εκδήλωση του «Παλλάς»: ότι πέταξε στον κουβά τους άλλους και προχωρεί μόνος του. Αυτό, αλλά με σεμνότερο ύφος, έγραψε η εφημερίδα και προκάλεσε τη δημόσια διαφωνία της ηγεσίας. Η αιτία του προβλήματος, δηλαδή, ήταν ότι η εφημερίδα αναγνώρισε μια όψη της πραγματικότητας, την οποία η κομματική ηγεσία έχει αποφασίσει να αγνοεί σαν να μην υπάρχει, σαν να μην κάθισαν ποτέ στο εδώλιο-εξώστη του «Παλλάς» οι άμυαλοι, χωρίς καν να περνά μια υποψία από το μυαλό τους για το ρεζιλίκι τους.
Ετσι εξηγείται και ο άκομψος τρόπος της παρέμβασης, μέσω διαρροής. Ποιος θα τολμούσε να εκδώσει με την υπογραφή του μια τέτοια ανακοίνωση, που ουσιαστικά επικρίνει την κομματική εφημερίδα επειδή δεν εθελοτυφλεί; Προτιμήθηκε λοιπόν η ανωνυμία της προφορικής διαρροής, αλλά με το ονοματάκι του κ. Φάμελλου να αναφέρεται ρητώς, για να χρεώνεται σε εκείνον ο λογαριασμός. Ετσι είναι η Αριστερά. Το μαύρο δεν είναι πάντα μαύρο, ούτε το άσπρο πάντα άσπρο. Εξαρτάται πάντα από το συμφέρον του κόμματος. Και επειδή το συμφέρον του κόμματος ταυτίζεται με το συμφέρον του λαού, τέτοιες βαρυσήμαντες αποφάσεις θέλουν χρόνο! Δεν παίρνονται στο άψε σβήσε, εντάξει; (Δεν έχω πια αμφιβολία ότι η Αριστερά είναι ασθένεια, σε αρκετές περιπτώσεις ανίατη…)
Από την υπόθεση του εξώστη τρία συμπεράσματα είναι σαφή, νομίζω. Κατ’ αρχάς, πόσο εύκολα, πόσο απερίσκεπτα και πόσο αθώα έπεσαν στην παγίδα οι ηγέτες της Αριστεράς! Αληθινές Κοκκινοσκουφίτσες, τα πουλάκια μου… Επειτα, διαπιστώνουμε πόσο τους κόστισε – εκ των υστέρων, αφού πήραν χαμπάρι πως εξετέθησαν οικειοθελώς ως ανίδεοι. Και αυτό οπωσδήποτε πολλαπλασιάζει την ντροπή τους, γιατί δεν είναι μόνο ότι δεν κατάλαβαν αμέσως, ήταν και ότι έπρεπε να έλθει η επομένη ημέρα, για να δουν το χάζι στα ΜΜΕ και τα σόσιαλ και τότε να καταλάβουν τι είχαν κάνει. Εξ ου και η οργή για ένα πρωτοσέλιδο, που θα είχε περάσει μάλλον απαρατήρητο. Τέλος, από την αμηχανία των διασυρθέντων, που εκδηλώνεται με την προσπάθειά τους να δείξουν ότι δήθεν δεν έχουν πρόβλημα, αντιλαμβανόμαστε ότι την πρωτοβουλία των κινήσεων στην Αριστερά την έχει πάρει πλέον ο Αλέξιος Καραμήτρος και αυτό η τρέχουσα ηγεσία της δεν του το αμφισβητεί. Για τον λόγο αυτόν, σαν καλά παιδιά που είναι, καταπίνουν την ξεφτίλα και περιμένουν από εκείνον.
Να παραδεχθούμε, λοιπόν, ότι αυτό ο Καραμήτρος το κατάφερε με την επιστροφή του: επέβαλε σιωπητήριο και τους έχει όλους να περιμένουν τις κινήσεις του. Λίγα μπορούμε να υποθέσουμε βασίμως για τη μορφή του «κινήματος» που οραματίζεται ο πρώην πρωθυπουργός. Κυρίως ότι θα είναι αρχηγικό, δηλαδή όπως το θέλει ο αρχηγός του, χωρίς τάσεις και εσωτερική πολυφωνία. Κατά κάποιον τρόπο, δηλαδή, ο Αλέξιος Καραμήτρος αποφάσισε να επιστρέψει στη σκηνή, δοκιμάζοντας το ταλέντο του στον δυσκολότερο ρόλο της καριέρας του: τον ρόλο του Ανδρέα Παπανδρέου. Ετοιμαστείτε, λοιπόν, γιατί θα γελάσουμε πολύ…
