Ενας τρόπος να αξιολογήσεις ένα έγγραφο είναι να δεις το ποιόν των ανθρώπων που εκφράζουν τον ενθουσιασμό τους για το περιεχόμενό του. Ας πούμε, για το νέο δόγμα της κυβέρνησης Τραμπ με αντικείμενο τη στρατηγική εθνικής ασφαλείας, το Κρεμλίνο ανακοίνωσε ότι απηχεί πλήρως τις θέσεις της Μόσχας. Ο ευρωβουλευτής του ακροδεξιού ισπανικού Vox Ερμαν Τερτς, πάλι, δήλωσε ότι όλα όσα αναφέρονται στο έγγραφο 33 σελίδων «ταυτίζονται με το μήνυμά μας, με τη διάγνωσή μας, κατά συνέπεια είμαστε χαρούμενοι».
Λογικές και αναμενόμενες οι δύο αντιδράσεις: σύμφωνα με τη νέα αμερικανική προσέγγιση, η Ουάσιγκτον αφενός δεν εγγυάται πλέον την ασφάλεια της Ευρώπης και αφετέρου ευθυγραμμίζεται με τα «πατριωτικά ευρωπαϊκά κόμματα», δηλαδή τη φιλορωσική Ακροδεξιά. Οπως έγραψαν οι New York Times, η περιφρόνηση του Τραμπ για τις ευρωπαϊκές ελίτ ήταν γνωστή, τώρα διατυπώθηκε και επισήμως.
Ας δούμε όμως, με μια γρήγορη ματιά στον ιταλικό Τύπο, τι λένε και οι σοβαροί αναλυτές. Σύμφωνα με τον πρώην διευθυντή του Economist Μπιλ Εμοτ, ο Τραμπ και ο Βανς αντιμετωπίζουν την Ευρώπη όπως η Ρωσία την Ουκρανία: θεωρούν ότι εμποδίζει την ιδεολογική τους προέλαση και δεν βλέπουν την ώρα να τη μετατρέψουν σε αυτό που οι Κινέζοι ονομάζουν «υποτελές έθνος». O αμερικανογερμανός αναλυτής του Πανεπιστημίου Τζονς Χόπκινς Γιάσα Μουνκ λέει ότι ο Τραμπ θέλει μια Ευρώπη λιγότερο ευρωπαϊκή και περισσότερο τραμπική: πιστεύει ότι οι θέσεις του Μακρόν και του Μερτς μοιάζουν πολύ μ’ εκείνες των εσωτερικών πολιτικών του αντιπάλων, του Ομπάμα και του Μπάιντεν, και ονειρεύεται μια ήπειρο που κυβερνάται από τον Ορμπαν, τη Μελόνι, τον Φάρατζ και τον Μπαρντελά. Η αμερικανίδα συγγραφέας Αν Απλμπομ, τέλος, χαρακτηρίζει το αμερικανικό έγγραφο αυτοκτονία των Ηνωμένων Πολιτειών, καθώς αποτελεί καίριο πλήγμα στην επιρροή τους στον πλανήτη.
Κι επειδή ως γνωστόν μια γελοιογραφία είναι χίλιες λέξεις, o μέγιστος Αλτάν έχει σήμερα στο πρωτοσέλιδο της «Repubblica» τη Μελόνι να λέει: «Είμαι με τον Τραμπ, ζήτω η Ευρώπη!»
Η πρόκληση είναι πλέον δεδομένη: να μπορέσει η Ευρώπη να αναπτύξει με γρήγορα βήματα τη στρατηγική της αυτονομία, να πάψει να εξαρτάται δηλαδή από τις Ηνωμένες Πολιτείες χωρίς να προσεγγίσει ούτε την Κίνα ούτε βέβαια τη Ρωσία. Ως τώρα οι Ευρωπαίοι κολάκευαν τον Τραμπ, προσβλέποντας στην εύνοιά του: το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Μαρκ Ρούτε, που είχε γράψει στον αμερικανό πρόεδρο ότι «η Ευρώπη θα πληρώσει με μεγάλο τρόπο, όπως πρέπει, και αυτή θα είναι η νίκη σου» και στη συνέχεια τον είχε παρομοιάσει με μπαμπάκα που επεμβαίνει για να χωρίσει τα παιδιά που μαλώνουν στο προαύλιο του σχολείου. Αλλά ο μπαμπάκας αποκλήρωσε τα παιδιά του κι αυτά πρέπει τώρα να δουν τι θα κάνουν.
Η σύνοδος κορυφής της μεθεπόμενης Πέμπτης θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
