Η ώρα της κάλπης είναι πάντα διαφορετική για όλους. Τότε ακριβώς δεν μετριέται μόνον το πολιτικό σχέδιο του καθενός μα και η ένταση και η ποιότητα του διλήμματος που η κάθε πολιτική ομάδα θέτει. Οι εθνικές εκλογές στην Ελλάδα, βγάζουν κυβερνήσεις αλλά βγάζουν και αντιπολιτεύσεις. Λόγω μιας μακράς κουλτούρας δικομματισμού, συνήθως αυτά τα δύο αλληλοσυνδέονται. Το είδαμε έντονα ακόμη και σε εποχή που ο δικομματισμός είχε μεταβληθεί και διαταραχθεί. Χαρακτηριστική τέτοια στιγμή η κάλπη του 2019. Μπορεί τότε οι αριθμοί να μην ήταν όπως άλλων δεκαετιών για τους δύο πόλους, ο κόσμος όμως έδειξε πως έδινε ευκαιρία στον δεύτερο να ανασυγκροτηθεί και να κατοχυρωθεί ως δεύτερος ή πρώτος για καιρό. Δεν το έκανε. Και από το 2023 επιστρέψαμε σε έναν ασθενή μονοκομματισμό με τεράστιες νέες κοινωνικές δεξαμενές εκτός εκπροσώπησης.
Ενόψει των επόμενων εθνικών καλπών, το ερώτημα αιωρείται μέσα στο δωμάτιο: θα υπάρξει μια επαναφορά σε δικομματικό τοπίο ή θα συνεχίσουν οι όροι ενός κυρίαρχου πόλου (Νέα Δημοκρατία) και πολλών μικρότερων; Το κυβερνών κόμμα δείχνει να αντέχει. Οι λόγοι είναι και ιστορικοί και πολιτικοί. Υπάρχει κόσμος που δεν εγγράφεται στη ΝΔ αλλά τη βλέπει ως τη μοναδική κυβερνώσα δύναμη. Οι υπόλοιποι σχεδόν όλοι έχουν κρίση ταυτότητας. Η τελευταία συνήθως υπάρχει όταν δεν καλύπτεις το κενό μεταξύ του συρμού του σχεδίου σου και της αποβάθρας των πολιτών. Στον σημερινό πολιτικό χρόνο, υπάρχει ο χώρος να εκδηλώνεται ένα είδος δυσαρέσκειας. Φροντίζει και η κυβέρνηση για αυτό η αλήθεια είναι. Από την ακρίβεια που συνεχίζει ακάθεκτη μέχρι το αγροτικό και τα ζητήματα καθημερινότητας. Μπορεί όμως η δυσαρέσκεια αυτή να πάρει χαρακτηριστικά ανατροπής; Δεν αρκεί. Δεν έχει ακόμη πολιτικό πλοηγό. Κάτι που είναι διαφορετικό από το να βρει απλώς υποδοχέα. Το πολιτικό παρόν μπορεί να μοιάζει έρημο, όμως και διεργασίες έχει και παράγει γεγονότα που μακροχρόνια θα έχουν επίδραση.
Αυτό που σήμερα λείπει είναι μια ρεαλιστική ανάπτυξη ενός δεύτερου πόλου με όρους κυβερνητικούς. Είπαμε: πολλά μπορούν να φαντασιώνονται διάφοροι σήμερα, αλλά στην ώρα της κάλπης δοκιμάζονται άλλα πράγματα. Το επόμενο ολιγόμηνο διάστημα θα είναι κρίσιμο. Οχι απλώς γιατί θα δείξει αν θα μεταμορφωθεί το πολιτικό σκηνικό ξανά σε δικομματικό. Αλλά γιατί θα εξοικειώσει τους πολίτες σε μια μη δικομματική συνθήκη – αν επαναληφθεί α λα 2023. Οι θεσμοί δεν έχουν μονότροπη σχέση με τα κόμματα. Διατηρούν την αυτονομία τους και έτσι πρέπει. Μια συνθήκη όμως μισού δικομματισμού έχει πάντα επιρροή στον κοινοβουλευτικό έλεγχο, και στην αντίληψη των πολιτών για την Πολιτική. Συχνά η συνθήκη της κυρίαρχης μιας οδού, εκφράζεται και ανακλά σε πολλούς ενδιάμεσους αρμούς του κράτους.
Αυτός, Αυτή, Αυτό: Διαδοχές
Πρόσωπο της τσιπρικής Ιθάκης είναι και ο Στέφανος Κασσελάκης. Λογικό. Λέει κάτι σωστό ο Τσίπρας στο βιβλίο του. Πως ο ομογενής πολιτικός ήταν μια καλή ευκαιρία για ένα μεγάλο μέρος της βάσης να εκδικηθεί τον κομματικό μηχανισμό. Στην ερμηνεία και καταγραφή του πρώην πρωθυπουργού όμως λείπει κάτι. Ο Κασσελάκης σωστά επιχείρησε να εμφανιστεί ως συνέχεια του Τσίπρα. Οι υπόλοιποι όμως επέλεξαν να κάνουν κριτική στον Στέφανο, ουσιαστικά αποδομώντας τον ίδιο τον Αλέξη – δηλαδή και τον εαυτό τους ως μέρος των κυβερνήσεών του. Και κάπως έτσι τ’ άλλα είναι Ιστορία.
#Hashtag: Επιβίωση
Αν υπάρχει ένα νέο ποιοτικό στοιχείο των αγροτικών κινητοποιήσεων σε σχέση με παλαιότερα είναι η απόλυτη σύνδεσή τους με το μέλλον της πρωτογενούς παραγωγής στη χώρα μας. Εδώ δεν τίθεται απλά ζήτημα χώρου μα θέμα επιβίωσης και άρα και διατροφικής αλυσίδας δικής μας. Λένε πολλοί και καυτηριάζουν τη λεγόμενη Τεχνική Λύση – τσάτρα πάτρα μα αναγκαία – και δεν έχουν εδώ και επτά χρόνια καθορίσει πλαίσιο του σχεδίου βόσκησης. Λένε πως επίσης θέλουν τη διερεύνηση του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ, αλλά όπως είδαμε την προηγούμενη εβδομάδα δεν πάνε οι βασικοί εμπλεκόμενοι με αυτό στην Εξεταστική της Βουλής. Η κυβέρνηση κινδυνεύει να φορτώσει τη χώρα αγροτική επιτήρηση.
