«Εγώ δεν ψήφισα Μητσοτάκη και δεν πρόκειται να στείλω τον γιο μου να πολεμήσει για την Ευρώπη». Το είδα σε πολλούς λογαριασμούς στα social media. Με παραλλαγές, αλλά κοινό πυρήνα. Αναρτήθηκε και από κοινοβουλευτικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. Δύσκολα το προσεγγίζεις με πολιτικό κριτήριο. Η στάση αυτή εκπορεύεται από ψυχολογικά κίνητρα και αναχρονιστικές ιδεοληψίες. Δεν παύει όμως να είναι εξωφρενική, δηλαδή για γιατρό. Ανθρωποι οι οποίοι δήλωναν έτοιμοι να μπουν στα καράβια και να αγωνιστούν για την Παλαιστίνη, σήμερα μας λένε ότι αδιαφορούν για την Ουκρανία και δεν τους αγγίζει η ευρωπαϊκή ανησυχία για την επιθετικότητα της Ρωσίας. Εύκολα εξηγείται.
Μπορείς να καταλήξεις σε αυτή τη θέση μέσα από τρεις δρόμους. Ο πρώτος είναι ο πιο σύντομος. Ο κοντόφθαλμος της απόρριψης απέναντι σε οτιδήποτε ευαγγελίζεται η κυβέρνηση. Ο δεύτερος περνάει από τη συμπλεγματική σχέση που διατηρεί έναντι της Δύσης ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Είναι το κομμάτι που τσαλαβουτάει, ακόμα, στα απόνερα του Ψυχρού Πολέμου. Και ο τρίτος δρόμος διέρχεται από την καλή δουλειά που κάνουν τα ρωσικά κανάλια προπαγάνδας στην πατρίδα μας – από μοναστήρια μέχρι κοινοβουλευτικά έδρανα. Για να το θέσω πιο ωμά, νομίζω ότι έχουμε να κάνουμε με αντιπολιτευτικά εμμονικούς, παραπλανημένους, συμπλεγματικούς και αργυρώνητους.
Και όχι η στάση αυτή δεν συνδέεται με την ενστικτώδη άρνηση του μέσου Ευρωπαίου που δεν σκοπεύει να εκχωρήσει ούτε ένα μικρό κομμάτι της ευμάρειας του για να σκάψει χαρακώματα. Στην περίπτωσή μας έχουμε σαφή επιλογή. Ανάμεσα στην Ευρώπη και στη Ρωσία επιλέγουν τον Πούτιν. Ο ουκρανικός λαός και ο Ζελένσκι δαιμονοποιούνται μόνο και μόνο επειδή τους στηρίζει ο Μητσοτάκης. Η δε Ευρώπη, εμφανίζεται ως ένα λιπώδες μόρφωμα που απειλεί το αδερφό γένος των Ρώσων. Είναι η ελληνική ιδιαιτερότητα που μας επιβάλλει μία εθνοκεντρική, σχεδόν ατομική αντίληψη του κόσμου. Τα πάντα ερμηνεύονται με έναν κώδικα που γράφουν οι εμμονές και οι προκαταλήψεις μας. Και έτσι βλέπεις ακόμα και έξυπνους, μορφωμένους ανθρώπους, να ετεροπροσδιορίζουν τη σκέψη τους διά του Μητσοτάκη. Για αυτό και αύριο μπορεί να σου πουν ότι προτιμούν τον Πούτιν από τη Μαρέβα.
Μια κυρία στην πρεσβεία
Βλέπω τους υπουργούς να στριφογυρίζουν γύρω από την Κίμπερλι σαν καρουζέλ του λούνα παρκ. Και μου λείπει μόνο ένας Πουλόπουλος, να πέσει από πάνω ως ηχητική επένδυση, για να πάρουμε το remake του «Μια κυρία στα μπουζούκια». Ούτως ή άλλως, η Κίμπερλι είναι γυναίκα του κεφιού. Η εικόνα με τους υπουργούς σε χορογραφία Μεταξόπουλου προβάλλεται στις παρυφές της γελοιότητας. Προφανώς αυτό τους αφήνει αδιάφορους καθώς πρωτίστως τους απασχολεί η προσωπική τους σχέση και η ανέλιξη στην κλίμακα ενδιαφέροντος του αμερικανικού παράγοντα. Ομως είναι να απορείς και με την ανοχή που επιδεικνύει το Μαξίμου σε αυτήν την κατάσταση. Οχι μόνο επειδή οι υπουργοί κινδυνεύουν να βρεθούν στη σφαίρα του ευτελούς, αλλά επειδή, εδώ και ένα μήνα, είναι σαν ο Μητσοτάκης να έχει αποκτήσει συγκάτοικο μέσα στο ίδιο του το γραφείο.\
Δύο μεγάλες ήττες
Στη Γάζα ηττήθηκαν τα κινήματα ανά τον κόσμο. Κάτω από τα ερείπιά της βρίσκονται πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, σημαίες της Παλαιστίνης, καρφίτσες με το καρπούζι, ψηφίσματα. Ας βγήκαν και εκατομμύρια άνθρωποι στους δρόμους. Οι φωνές τους εγκλωβίστηκαν και σίγησαν μέσα στη χειραψία του Τραμπ με τον Νετανιάχου. Σήμερα δεν ακούγονται ούτε ως μακρινός αντίλαλος. Στην Ουκρανία η Ευρώπη ετοιμάζεται να συμβιβαστεί με την ήττα της. Το σχέδιο του Τραμπ (και του Πούτιν) το καλύτερο που προσφέρει στην Ευρώπη είναι μία πολυθρόνα για να παρακολουθήσει τις εξελίξεις. Οχι, δεν είναι σημείο των καιρών. Πάντα το ίδιο συνέβαινε, οι λαοί ήταν και είναι θεατές. Απλώς τώρα γίνεται εντελώς κυνικά και απροσχημάτιστα. Αν το φιλοσοφήσεις, μπορεί να βρεις και μία θετική διάσταση καθώς οι άνθρωποι βλέπουν την πραγματικότητα ως έχει, χωρίς παραμορφωτικά φίλτρα. Και αισθάνονται τόσο αδύναμοι, ώστε το τέλος αντιλαμβάνονται τη ματαιότητα της ηθικής και των καλών προθέσεων.
Ο star της ημέρας
Ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι είναι ένας ηγέτης με πολλαπλές εγγραφές στις δέλτους της Ιστορίας. Θα τον βρεις ως γενναίο, ήρωα, προδότη, λαμόγιο, ναζί. Είναι ο πιο άτυχος άνθρωπος στον κόσμο. Διότι όποια τροπή και αν πάρουν τα πράγματα, ο Ζελένσκι θα είναι είτε αυτός που μίκρυνε τη χώρα του, είτε εκείνος που την κατέστρεψε. Σκληρή μοίρα. Και μάλλον δεν του άξιζε. Δεν ήταν μικρός αυτός. Το βάρος ήταν μεγάλο.
