Το Σάββατο το βράδυ, ο αμερικανός πρόεδρος είπε ότι το ειρηνευτικό σχέδιο δεν είναι η τελική του προσφορά. Την Παρασκευή, βέβαια, είχε δηλώσει «θα πρέπει να του αρέσει» (σ.σ. του ουκρανού ομολόγου του), συμπληρώνοντας «σε κάποιο σημείο θα πρέπει να αποδεχτεί κάτι που δεν έχει αποδεχτεί». Την Κυριακή, πάλι, πόσταρε «η «ηγεσία» της Ουκρανίας εξέφρασε μηδενική ευγνωμοσύνη για τις προσπάθειές μας». Ποιος Τραμπ, άραγε, παρουσιάζει τη θέση των ΗΠΑ για τη διπλωματική τους πρωτοβουλία; Ο χθεσινός και της πρώτης μέρας ή ο προχθεσινός;
Η απάντηση στο ερώτημα δεν είναι εύκολη. Αλλωστε, με το που δημοσιοποιήθηκαν ορισμένα από τα 28 σημεία της πρότασης, ο Λευκός Οίκος έδειχνε να κρατάει αποστάσεις αλλά μετά η εκπρόσωπος Τύπου του πληροφόρησε το φιλοθέαμον κοινό ότι «είναι ένα καλό σχέδιο και για τη Ρωσία και για την Ουκρανία και πιστεύουμε ότι πρέπει να γίνει αποδεκτό κι από τις δύο πλευρές». Παράλληλα, πίσω από τις κάμερες και μακριά από τα ανοιχτά μικρόφωνα, αξιωματούχοι της αμερικανικής διοίκησης διατείνονται πως πρόκειται για ένα «εύπλαστο» κείμενο (για να αντικρούσουν τις κατηγορίες πως είναι σαν να γράφτηκε από το Κρεμλίνο).
Σπιράλ
Από την άλλη, ο αμερικανός υπουργός Στρατού, ενημερώνοντας πρέσβεις χωρών του ΝΑΤΟ αργά το βράδυ της Παρασκευής στο Κίεβο, φέρεται να υποστήριξε ότι «καμία συμφωνία δεν είναι τέλεια, πρέπει να γίνει όμως, νωρίτερα κι όχι αργότερα». Πηγές που παραβρέθηκαν, νόμιζαν ότι τους περιγράφουν με άλλα λόγια το επιχείρημα «δεν έχεις κανένα χαρτί» (αυτό που είχε ακούσει ο Ζελένσκι στο Οβάλ Γραφείο τον Φεβρουάριο). Λογικό, αφού η επιτετραμμένη των ΗΠΑ στην ουκρανική πρωτεύουσα τους εξήγησε πως «η συμφωνία δεν γίνεται καλύτερη από εδώ και πέρα, γίνεται χειρότερη».
Από τότε που ξεκίνησε η δεύτερη θητεία του, ο πλανητάρχης αλλάζει διαρκώς γνώμη για το πώς πρέπει να τελειώσει ο πόλεμος που διεξάγεται σε ευρωπαϊκό έδαφος – ανάλογα με το ποιος ήταν ο τελευταίος του συνομιλητής. Πότε μιλάει σαν να ακούει κανείς τον Πούτιν να διατυπώνει όλες του τις μαξιμαλιστικές απαιτήσεις και πότε διατείνεται ότι θα στείλει πυραύλους Τόμαχοκ στην Ουκρανία. Η αμερικανική εξωτερική πολιτική εξαρτάται από τα καπρίτσια και τη διάθεσή του. Το μοναδικό προβλέψιμο στοιχείο της, άρα, είναι ο απρόβλεπτος συνδυασμός ναρκισσισμού κι ενστίκτου που οδηγεί σε ένα ατέρμονο σπιράλ αναθεωρήσεων. Γι΄αυτό, όποιος Τραμπ κι αν είναι ειλικρινής σήμερα, μάλλον δεν θα έχει σημασία μεθαύριο.
