Η ιστορία της ανανεωτικής Αριστεράς μεταπολιτευτικά δεν έχει γραφτεί στο σύνολό της. Βιβλία βέβαια έχουν υπάρξει, με τις συμβολές τους να είναι χρήσιμες. Οπως τα δύο του Γιάννη Μπαλάφα: «Είκοσι χρόνια χρειάστηκαν» και «Η άνοδος… η πτώση… το αύριο…». Λείπει όμως η μεγάλη καταγραφή στην αναμέτρηση με τον χώρο αυτόν. Η κυβερνήσασα κατάληξή του – έστω ενός μέρους του ανανεωτικού ρεύματος της χώρας – περισσότερο αμηχανία προκάλεσε. Και παρότι πολλοί εκ των μετεχόντων έχουν επίσης γράψει τους δικούς τους απολογισμούς από το 2015-19, κενό υπάρχει. Εξάλλου έναν τέτοιο απολογισμό τώρα περιμένει όλο το πολιτικό τοπίο. Εννοούμε την «Ιθάκη» του Τσίπρα.
Το ρεύμα της ανανέωσης έχει τις δικές του τομές από το 1968 που προκλήθηκε η επίσημη και μεγάλη ρήξη εντός ΚΚΕ μέχρι και τις μεταπολιτευτικές του ασυνέχειες, διασπάσεις ή και ενώσεις που έφεραν τον ΣΥΝ, τον ΣΥΡΙΖΑ και σε περιβάλλον και συγκυρία αποδρομής του πολιτικού σκηνικού την πρώτη φορά Αριστερά στο Μέγαρο Μαξίμου. Τα ερωτήματα που σταυρικά έθεσε αυτό το ρεύμα από το 1968 και μετά και εν Ελλάδι, δεν ήταν εύκολο να απαντηθούν, ίσως περισσότερο απαντήσεις έδωσε ο ιδιος ο ελληνικός και διεθνής καπιταλισμός και τα όριά του. Ακόμη και τα προγραμματικά κείμενα του ΣΥΡΙΖΑ το 2015, τον Σοσιαλισμό είχαν ως τελικό στόχο, άλλο αν πολλοί εκ του ρεύματος όμνυαν σε έναν δημοκρατικό Καπιταλισμό με φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις. Η όλη καταγραφή του ρεύματος, υπόθεση καταρχάς των ίδιων των συνδιαμορφωτών του, είναι δραματική στις όψεις της και μαζί κομίζει και πολλά από τα δύσκολα στοιχήματα για την Αριστερά, έστω αυτής της όχθης.
Η σταθερή αντιπαράθεση με το ΚΚΕ, ακόμη κι όταν μέρος των ανανεωτών είχαν θετική γνώμη για συγκλίσεις στο κομμάτι της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, περισσότερο καθόρισε το ρεύμα αυτό, από την ίδια του την αντιπαράθεση με τις ελίτ. Το ιταλικό παράδειγμα, επίσης δεν βοηθούσε στις εκβάσεις του, παρά τα λαμπρά πρόσωπα που το συγκροτούσαν. Αργά ή γρήγορα το ερώτημα «επανάσταση ή μεταρρύθμιση» που οι άνθρωποι και του ΚΚ Εσωτερικού ή και της ΑΚΟΑ ή μετά του ΣΥΝ είχαν απαντήσει, προσέθετε νέα ερωτήματα: τι μεταρρυθμίσεις, με τι όρια και με τι ρήξεις. Οι απαντήσεις δόθηκαν δραματικά το πρώτο εξάμηνο του 2015.
Τα διδάγματα ήταν πολλά για τα όρια αυτής της Αριστεράς. Αυτής που κάποτε «είδε τον κόσμο σαν έργο τέχνης» όπως λέει και ο Διονύσης Σαββόπουλος. Πολλά ήταν και για την υπόλοιπη Αριστερά αλλά και για το ευρωοικοδόμημα. Σήμερα το όλο ρεύμα ψάχνεται ανάμεσα στην οριακή επιβίωση ή στην ενσωμάτωση με άλλες δυνάμεις. Ανθρωποι σαν τον Αλέκο Φλαμπουράρη ήταν χρήσιμοι στη νέα επεξεργασία λόγω της μακράς διαδρομής τους από την προδικτατορική Αριστερά μέχρι τώρα. Το σημείωμα σεμνά τού αφιερώνεται.
Αυτός, Αυτή, Αυτό: Αντοχές
Τίθεται ανοιχτά το ζήτημα αν θα αντέξει η Πλεύση Ελευθερίας να διατηρήσει την εικόνα υποδοχέα δυσαρέσκειας και να έχει μια καλή εκλογική επίδοση. Και ο εκλογικός χρόνος, βάσει όσων είπε ο Πρωθυπουργός, δεν είναι ακριβώς κοντά, και τα κόμματα πάντα δοκιμάζονται στις στρατηγικές τους σε βάθος χρόνου. Η εργατική και μαχητική Ζωή Κωνσταντοπούλου πρέπει να αποφασίσει: Θα πάει με ένα μονοπρόσωπο κόμμα, πάνω της, ή θα κατανείμει την «μπάλα» με πυρήνες οπαδών, μελών, υποστηρικτών σε όλη την Ελλάδα; Η δυσαρέσκεια για την κυβέρνηση είναι μια πρώτη ύλη. Δεν αρκεί όμως.
#Hashtag: Φρενίτιδα Black Friday
Καταναλωτισμός ναι, αλλά με μέτρο αγαπητοί μου. Πρέπει να είμαστε η μόνη χώρα όπου η Black Friday κρατά έναν μήνα. Τι μέιλ, τι διαφημίσεις, τι χορηγούμενες προβολές στα κοινωνικά δίκτυα. Από παντού βομβαρδισμός με την ημέρα αυτή και τις εκπτώσεις (;) της. Δεν προλαβαίνουμε. Φέτος δε, άναψαν τα χριστουγεννιάτικα νωρίτερα παρατείνοντας τα ψώνια των πολιτών. Μοιάζει η Παρασκευή αυτή ιερή που την περιμένουν όλοι σαν πιστοί. Μια φρενίτιδα σε απόλυτη αναντιστοιχία με τη μέση αγοραστική δύναμη. Πώς το έλεγε προφητικά ο Πιερ Πάολο Παζολίνι; Ο καταναλωτισμός χειραγωγεί. Περισσότερο τις κοινωνίες που μετεωρίζονται υλικά, θα προσθέταμε.
