Ενστάσεις

Η χθεσινή συνεδρίαση ΚΟΕΣ του ΠΑΣΟΚ αφορούσε το πρόγραμμα του κόμματος. Ο Λευτέρης Καρχιμάκης που συντόνιζε, έδωσε στους συμμετέχοντες ένα κείμενο με το πασοκικό «πρόγραμμα Θεσσαλονίκης» και ένα με τις προτάσεις των τομέων. Υπήρξαν ενστάσεις: όπως του Χάρη Καστανίδη, ο οποίος είπε πως η τομεακή πρόταση για αξιολόγηση, μέσω ΑΣΕΠ, όλου του προσωπικού της χώρας είναι ανέφικτη – με βάση τις δυνατότητες που έχουν ομολογηθεί. Μια άλλη πρόταση μετατρέπει τις ανεξάρτητες αρχές σε συνταγματικές και, αν η Βουλή δεν συγκεντρώσει την απαραίτητη πλειοψηφία για τον ορισμό επικεφαλής, τότε ο λαός ψηφίζει για τη στελέχωσή τους – και γι’ αυτήν, ο Καστανίδης έφερε αντιρρήσεις.

Συρραφή- Σύνθεση

Για τους πιο επικριτικούς, όσα παρουσιάστηκαν ήταν περισσότερο «συρραφή προτάσεων», κάποιες εκ των οποίων μη υπερασπίσιμες, για τους πιο αισόδοξους όμως υπάρχει περιθώριο για εμβάθυνση, σύγκλιση και σύνθεση. Στη δική του παρέμβαση, ο Φίλιππος Σαχινίδης ζήτησε να διευκρινιστεί το ιδεολογικό πρόσημο, ένα προοίμιο που θα περιγράφει όχι μόνο την πολιτική γραμμή, αλλά και το ποιος εκπροσωπεί το κόμμα, πώς επικοινωνεί το πρόγραμμά του. Ιδωμεν – υπάρχει άλλωστε και άλλη αρμόδια επιτροπή γι’ αυτά. Οι πρώτες εργασίες επί των τεχνικών θεμάτων, πάντως, θα έχουν ολοκληρωθεί ως τις 9 Ιανουαρίου, ενώ οι task-force της επιτροπής θα έχουν στηθεί ως την Παρασκευή.

Φίλοι παλιοί

Ο Ανδρέας Σπυρόπουλος και ο Στέφανος Ξεκαλάκης αποτελούσαν για πολλά χρόνια τον βασικό πυρήνα του Νίκου Ανδρουλάκη, όμως η αλήθεια είναι ότι έχει κυλήσει πολύ νερό στ’ αυλάκι και πολλές αναμετρήσεις (εθνικές και ευρωεκλογές) από τότε. Η φωτογραφία των δύο, που διατηρούν ακόμα πολύ στενές σχέσεις, σε οικογενειακή έξοδο την περασμένη Κυριακή, δημιούργησε συζητήσεις. Ο Ξεκαλάκης έχει οργανωτικές ικανότητες και ο Σπυρόπουλος δουλεύει ήδη για τις επόμενες εθνικές εκλογές – θα μπορούσε, λοιπόν, να τον βοηθήσει όπου και αν τελικά τον φέρει ο εκλογικός δρόμος. Είτε, δηλαδή, κατέβει στην Πρέβεζα είτε (πολύ περισσότερο) στη βόρεια Αθήνα.

Τέλος εποχής;

Είναι η συγκυρία; Είναι η μοίρα; Είναι η τύχη; Ο θάνατος του Αλέκου Φλαμπουράρη, ενός ενοποιητικού προσώπου στον μεταπολιτευτικό αριστερό χώρο, με τον ρόλο που είχε στον ΣΥΡΙΖΑ της τελευταίας εικοσαετίας, έρχεται λίγες μέρες πριν μια ακόμα ανακατάταξη, μια ακόμα φουρτούνα, που θα ξαναμοιράσει την τράπουλα. Και το σημείο καμπής, αυτό το ξεκαθάρισμα που βρίσκεται στα σκαριά και όλοι γνωρίζουν πως δύσκολα θα το αποφύγουν, προκύπτει μέσα από τις κινήσεις ενός πρώην πρωθυπουργού που συνδέθηκε βαθιά, σε πολιτικό και προσωπικό επίπεδο, με τον εκλιπόντα. Αν πιστεύει κάποιος στα σημάδια, η στιγμή μοιάζει όντως με τέλος εποχής.