Στις μεγάλες συγκεντρώσεις για τα Τέμπη, το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, ο περίβολος της Βουλής και η Προεδρική Φρουρά είχαν περικυκλωθεί από την ΕΛ.ΑΣ. και έμειναν απάτητα. Μέχρι χθες ξέραμε ότι μπορεί να γίνει αυτό, ότι η νομοθεσία είχε επαρκείς προβλέψεις για περιορισμούς συναθροίσεων, κατά περίπτωση και υπό προϋποθέσεις, από την ΕΛ.ΑΣ. Ξέραμε, επίσης, ότι στην πανδημία ψηφίστηκε ανάλογη νομοθεσία για «αυθόρμητες υπαίθριες συναθροίσεις». Γνωρίζαμε ότι αν μαζευτούμε π.χ. πάνω στον Παρθενώνα θα αναλάβει η αρμόδια Αρχή, όπως γίνεται όταν τοποθετούν πάνω του πανό. Δεν χρειάστηκε ειδικό νομοθέτημα για την «προστασία» του Παρθενώνα από την άσκηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων μας, εφόσον δεν απειλεί τη δημόσια ασφάλεια και δεν διαταράσσει την κοινωνικο-οικονομική ζωή.
Ας το πούμε, άρα, όσο πιο απλά γίνεται: Η τροπολογία που πέρασε η κυβέρνηση χθες δεν είναι απλώς απαράδεκτη. Είναι και αχρείαστη, προσχηματική, μια επιθετική τελετουργία επιβολής της επί της κριτικής στους χειρισμούς της μετά το δυστύχημα των Τεμπών. Το μνημείο, άλλωστε, μπορούσε να περιφραχτεί στο ακριβές σημείο του, όχι «χωροθετημένο» πολύ βολικά ως το πεζοδρόμιο, το οποίο «απειλείται» από «γλαστράκια από τα ΙΚΕΑ», όπως ατυχώς ακούσαμε. Ισως αν τα γλαστράκια ήταν Hermes θα ήταν καλά. Ισως, μάλιστα, θα άξιζε να οργανώναμε μια έκτακτη συνάθροιση ενώπιον του μνημείου, ειρηνική, κατά την οποία θα τραγουδάμε κεφάτα το «Μύρισε θυμάρι και βασιλικός» και το «Σε περιμένω να ‘ρθεις και πάλι», κραδαίνοντας πορτρέτα του Κυριάκου Μητσοτάκη μέχρι να συλληφθούμε παραδειγματικά. Η γελοιοποίηση του αυταρχισμού διά των μεθόδων του έχει, άλλωστε, διαχρονικό ακτιβιστικό γούστο, αν και, δυστυχώς, θα περάσουν χρόνια μέχρι να δικαιωθεί ο πρώτος μελλοντικός καταδικασθείς που θα φτάσει τα νέα μας ρεντίκολα ως το Στρασβούργο.
Προς το παρόν, αυτό που δεν αντέχεται είναι ότι καθόμαστε και ακούμε, δήθεν σοβαρά, ότι είναι νορμάλ το να απαγορεύει ο νομοθέτης «οποιάδηποτε δημόσια συνάθροιση», έτσι, a priori, γενικώς, οπουδήποτε τον εμπνέει η επικαιρότητα, θυμίζοντας εποχές που δεν είχαμε φιλελεύθερη δημοκρατία. Αυτό θα έπρεπε να είναι αρκετό για να δει, όποιος πιστεύει ακόμη στο κράτος δικαίου, ότι έχουμε πολύ σοβαρό πρόβλημα. Και ότι ο τραμπικού τύπου βολονταρισμός διαμορφώνει ένα τοπίο πνιγερό, αφού δεν βρίσκει αρκετές αντιστάσεις στη δημόσια σφαίρα και τις δήθεν ελίτ της.
