H Γαλλία απέφυγε, προς το παρόν, το πολιτικό χάος. Ωστόσο, θα συνεχίσει να υπνοβατεί μέσα σε μια παρατεταμένη δημοσιονομική κρίση. Κι αυτό, δεν είναι το μοναδικό της πρόβλημα. Δυστυχώς, το γαλλικό κράτος έχει ουσιαστικά παραλύσει την ώρα που καλείται να αντιμετωπίσει και μια θεσμική κρίση. Δεν ζει, δηλαδή, μια συμβατική κοινοβουλευτική κρίση αλλά μια πολιτειακή κρίση. Το σύστημα διακυβέρνησης, το οποίο εμπνεύστηκε ο Σαρλ ντε Γκωλ και καθιερώθηκε στην Πέμπτη Γαλλική Δημοκρατία, δεν δουλεύει πια. Στην καρδιά του προβλήματος βρίσκεται τόσο η ίδια η φύση των προεδρικών εξουσιών όσο και οι πολιτικές που ασκεί ο νυν ένοικος του Ελιζέ. Η εύρυθμη λειτουργία του γαλλικού πολιτεύματος εξαρτιόταν πάντα από την ύπαρξη μιας καθαρής πλειοψηφίας – και δεν σχεδιάστηκε ώστε να διευκολύνει την ανάδειξη κυβερνητικών συνασπισμών, όπως στην υπόλοιπη Ευρώπη. Από τη στιγμή που αυτή χάθηκε είναι μάλλον ουτοπικό να πιστεύει κανείς ότι η πολιτική αστάθεια στη Γαλλία έχει ημερομηνία λήξης στο άμεσο μέλλον. Αν μάλιστα συνυπολογιστεί και η επίδραση που έχουν στο εσωτερικό της η διεθνής αναταραχή, ο πόλεμος στην Ουκρανία, το τέλος των στενών διατλαντικών σχέσεων, η άνοδος του λαϊκισμού, η εξίσωση γίνεται ακόμη πιο περίπλοκη.
Υπάρχει η πιθανότητα ο πλούτος, η θεσμική αντοχή που έχει δείξει η χώρα μέχρι σήμερα και οι υποδομές της να τη βοηθήσουν να αντεπεξέλθει στην κρίσιμη, σχεδόν ιστορική, καμπή. Υπάρχει όμως και το αντίθετο σενάριο: να βγει από αυτήν αδύναμη, εύκολη λεία για τους ακραίους στα δεξιά και τα αριστερά. Να γίνει ο νέος μεγάλος ασθενής της Ευρώπης.
