Κι εκεί που νομίζαμε ότι είχαμε τελειώσει με την ειδεχθή «woke κουλτούρα», με διάφορους αρθρογράφους να έχουν υποστηρίξει με μαχητικότητα ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της εποχής, τον πρόεδρο Τραμπ να έχει κηρύξει τον πόλεμο στη woke ιδεολογία στα πανεπιστήμια και τον Κυριάκο Μητσοτάκη να έχει επιβάλει σιωπητήριο εδώ και καιρό σε κάθε συζήτηση για τους γάμους των ομοφύλων, έρχεται ο Καπουτζίδης και επαναφέρει το θέμα με πλάγιο τρόπο: μπάζοντας έναν ίντερσεξ τηλεοπτικό χαρακτήρα στα ελληνικά σαλόνια. Καλά, δεν άκουσε ότι οι άνθρωποι αυτοί είναι μια φρικτή μειοψηφία με τους οποίους δεν πρέπει να ασχολούμαστε; Δεν πείστηκε από τον Πρωθυπουργό, που ξεκαθάρισε τις προάλλες ότι δύο φύλα υπάρχουν, το αρσενικό και το θηλυκό, «όπως υπαγορεύει η βιολογία»; Και, τέλος πάντων, δεν έχει άλλα, σοβαρότερα, θέματα να ασχοληθεί;
Ωραία, ας σοβαρευτούμε, γιατί πολλές φορές τα γραπτά παρεξηγούνται: ο Γιώργος Καπουτζίδης είναι μάγκας. Πάντα ήταν. Και τότε, που σε μήνυμα τηλεθεατή κατά την παρουσίαση της Eurovision ότι είναι «κακιά αδερφή», απάντησε ότι «αδερφή είμαι, αλλά καλή, και όμορφη, και έξυπνη, και πετυχημένη». Και τώρα, που μέσω μιας δημοφιλούς τηλεοπτικής σειράς, και μιας αγαπημένης τηλεοπτικής ηρωίδας, αναλαμβάνει με το γνωστό του χιούμορ να εξηγήσει σε όσους ακόμη δεν ξέρουν, ή αρνούνται να μάθουν, πως δεν υπάρχουν «ανωμαλίες» στον σεξουαλικό προσανατολισμό, πως η σεξουαλική ταυτότητα είναι ατομικό δικαίωμα και πως, όχι, τα φύλα δεν είναι μόνο δύο, υπάρχουν άτομα που διαθέτουν χαρακτηριστικά φύλου που δεν ανήκουν σε μια από τις δύο γνωστές κατηγορίες, και συχνά δεν το ξέρουν.
Εντάξει, αλλά δεν μπορούσε ο χριστιανός να συζητάει όλες αυτές τις ιδιαιτερότητες με τις παρέες του; Επρεπε να τις βγάλει στην prime zone; Δεν είναι αυτά τα πράγματα βούτυρο στο ψωμί των υπερσυντηρητικών κομμάτων;
Καμία σχέση. Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται πολύ πίσω στα θέματα της σεξουαλικότητας, όπως έδειξαν και όσα συνέβησαν κατά και μετά την ψήφιση του νόμου για τους γάμους των ομοφύλων. Οι ΛΟΑΤΚΙ+ εξακολουθούν να υφίστανται διακρίσεις και, το κυριότερο, να φοβούνται να κυκλοφορήσουν στον δρόμο: πρόσφατα έγραφε ο Γιάννης Παπαδόπουλος για ένα ζευγάρι γκέι που λούστηκε με καφέ και βρισιές από τους επιβάτες ενός διερχόμενου αυτοκινήτου επειδή τόλμησε να αγγίξει ο ένας το χέρι του άλλου. Μόνο με την ανάδειξη και συζήτηση αυτών των προβλημάτων μπορούμε να ελπίζουμε ότι κάποτε θα λυθούν.
Και ο Καπουτζίδης το κάνει με ιδανικό τρόπο. Επειδή επιζητεί τη γνώση, όχι την προβολή. Επειδή, αν και δημοφιλής, παραμένει σεμνός. Επειδή δεν κουνάει το δάχτυλο, δεν μιλάει αφ’ υψηλού, δεν θεωρεί ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια. Και, φυσικά, επειδή κατέχει το θείο δώρο που λέγεται χιούμορ.
Φυσικά αυτά δεν φτάνουν. Χρειάζεται δουλειά στο σχολείο, στην οικογένεια, στους χώρους εργασίας. Αλλά αυτή είναι μια πονεμένη ιστορία.
