Αν άκουγε κάποιος τον πρόεδρο Κυριάκο στη χθεσινή προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή για τα εθνικά θέματα, θα έμενε με το στόμα ανοιχτό, πληροφορούμενος διάφορα τρομερά πράγματα, τα οποία έχουν περάσει κάτω από τον πήχη της προσοχής μας. Και το αποτέλεσμα είναι να σκεφτόμαστε με μια δόση πίκρας ότι όλο καρπαζιές τρώμε. Οχι, αναφώνησε, στεντορεία τη φωνή, ο πρόεδρος Κυριάκος. Δεν το δέχεται! Διότι η Ελλάδα είναι μια χώρα η οποία:
α) διαθέτει διεθνές κύρος, το οποίο υπερβαίνει την Ευρώπη και επεκτείνεται και στις υπόλοιπες ηπείρους,
β) παρεμβαίνει αποφασιστικά στις διεθνείς εξελίξεις και τις διαμορφώνει κατά τρόπο ο οποίος δεν επιδέχεται καμία απολύτως αμφισβήτηση,
γ) διαμορφώνει στρατηγικές σε όλα τα επίπεδα και επιβάλλει τις θελήσεις της στον περιβάλλοντα γεωστρατηγικό χώρο,
δ) «στέκεται όρθια και υπερήφανη με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις της».
Τι άλλο υποστήριξε ο αρχηγός; Και το εξής, αμφίσημο: ότι «η Ελλάδα εδώ και 6 χρόνια έχει υπερασπιστεί σθεναρά τα εθνικά της συμφέροντα»! Αρα, βάσιμα μπορούμε να υποθέσουμε ότι όσοι πέρασαν από τη διακυβέρνηση της χώρας πριν από το 2019 (αγνοώ πόσο πίσω πάει αυτό…) ήταν κάτι ενδοτικοί σκερβελέδες, που έκρυβαν συνεχώς το κεφάλι!..
Κυριάκο, δεν θέλω να σ’ το χαλάσω, αλλά δεν μας τα λες καλά. Καθόλου καλά…
Αγαρμπη και επικίνδυνη αντεπίθεση
Συζήτηση για τα εθνικά θέματα υποτίθεται ότι ήταν, αλλά απορώ πραγματικά γιατί πραγματοποιήθηκε. Κανείς δεν έγινε σοφότερος από αυτή, και όλο το έργο φάνηκε να είναι η ανάγκη Μητσοτάκη να απαντήσει στις οξύτατες (μαχαιριές στα πλευρά) επιθέσεις που του εξαπέλυσε προχθές ο Κώστας Καραμανλής επί του ιδίου θέματος – τα εθνικά. Ο πρόεδρος Κυριάκος, ο οποίος, στην κατάσταση που είναι, δεν έχει τις αντοχές να αφήσει να πέσει τίποτε κάτω, έκανε λόγο ακόμη και για «ψευτοπατριώτες» στην ομιλία του, δείχνοντας ευθέως τον Καραμανλή. Μόνο φωτογραφία του δεν έδειξε στους βουλευτές που τον άκουγαν, λέγοντάς τους «να, γι’ αυτόν εδώ σας μιλάω».
Είναι φανερό ότι τον έχει πιάσει μεγάλη αγωνία για το τι απήχηση έχει στη βάση της ΝουΔου η κριτική που δέχεται από το «ντουέτο» των μεγάλων επιτυχιών Κώστα (Καραμανλή) – Αντώνη (Σαμαρά). Και αντεπιτίθεται άγαρμπα, άτσαλα και μάλλον επικίνδυνα (για την πολιτική του επιβίωση).
Ακου «ψευτοπατριώτες»…
Η «παραίτηση» Τσιάρα
Κάποτε υπήρχε η εξής σειρά των γεγονότων στον Τύπο: γραφόταν ή λεγόταν κάτι και, αν ήταν σημαντικό, αυτομάτως γινόταν αναπαραγωγή του στα μέσα ενημέρωσης της περιφέρειας. Τώρα, το έργο έχει αλλάξει: περιφερειακό site γράφει κάτι, και η πεινασμένη για ειδήσεις Αθήνα σπεύδει να το αναδημοσιεύσει. Συνέβη χθες με περιφερειακό site (με έδρα τη Μαγνησία συγκεκριμένα), το οποίο ανακάλυψε παραίτηση του υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης Κώστα Τσιάρα. Με ΟΠΕΚΕΠΕ ανοιχτό, με επιδημία ευλογιάς στα αιγοπρόβατα και με κλειστή τη στρόφιγγα για τις αγροτικές επιδοτήσεις, η «είδηση» φάνταζε τόσο αληθινή για να είναι fake news. Φευ, ήταν.
– Δεν παραιτούμαι, και δεν εκδήλωσα και σε κανέναν σχετική πρόθεση. Αντιθέτως, είμαι εδώ και δίνω τον αγώνα μου, μου είπε ο ίδιος χθες το μεσημέρι που τον πήρα στο τηλέφωνο.
Εδώ που τα λέμε, το τελευταίο που θα περίμενε ο πρόεδρος Κυριάκος θα ήταν να του παραιτηθεί ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, τώρα που καίει το σίδερο…
Η προεδρική ρήση…
Προβλημάτισα αρκετούς χθες με τα όσα έγραφα για τους βανδάλους που κυκλοφορούν ανάμεσά μας και ορισμένους, για να μην πω όλους, τους έχουν εκθρέψει η δική μας ανοχή και η αδυναμία της κοινωνίας να προφυλάξει τη δημόσια περιουσία. Στο «προβλημάτισα αρκετούς» παρακαλώ να μη συμπεριληφθούν κυβερνητικοί παράγοντες, όπως λ.χ. η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας. Οχι γιατί δεν είχα καμιά σχετική όχληση, αλλά δεν είχα ούτε και κάποια ενημέρωση ότι το υπουργείο Παιδείας σχεδιάζει να φιλοξενήσει στα προγράμματα εκπαίδευσης και «μάθημα» κοινωνικής συμπεριφοράς και ενσυναίσθησης. Δεν τρέφω τέτοιες ελπίδες, επειδή γνωρίζω – και το γνωρίζουν, φαντάζομαι, οι περισσότεροι – πώς λειτουργεί το πράγμα, με την εκπαίδευση των παιδιών κάθε κλίμακας (μια κορυφαία για τη χώρα, όπως και για όλες τις χώρες του κόσμου, διαδικασία).
Ας είναι. Δεν επιμένω περισσότερο, εγώ για άλλο θέμα επανέφερα τη συζήτηση στα χθεσινά. Εγραφα για μια αναφορά που μου είχε πει κάποτε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κων. Τασούλας σχετικά με την κοινωνική εκπαίδευση: ότι δηλαδή «συχνά δεν φταίει ο θίασος, φταίει το ακροατήριο». Και αναρωτιόμουν αν ήταν δικό του ή κάποιου άλλου.
Πρωί πρωί με την αυγούλα, μου ήρθε παρέμβαση, συνεπούς αναγνώστη, ο οποίος είχε διαβάσει διαδικτυακά το σχετικό απόσπασμα της στήλης.
…ο Τάσος Λειβαδίτης…
«Σαίξπηρ», μου έγραψε. «Το έργο μου ήταν θαυμάσιο, το κοινό είχε πρόβλημα». Εντυπωσιακό για να είναι αληθινό. Οταν ρώτησα «πού το έχει πει αυτό ο Σαίξπηρ; Το έχει γράψει; Συμπεριλαμβάνεται σε κάποιο έργο του ως φράση κάποιου πρωταγωνιστή;», δεν είχε κάποια απάντηση. Επανήλθε όμως λίγο μετά, ο πιστός αναγνώστης, με καινούργια εκδοχή. «Τάσος Λειβαδίτης»!
«Πόθεν προέρχεται η βεβαιότητα;», ξαναρώτησα – 8.30 η ώρα το πρωί αυτά, τώρα.
Αργότερα στη διάρκεια της ημέρας ήρθε ως κείμενο η απάντηση:
«Η φράση “Το έργο ήταν θαυμάσιο, το κοινό είχε πρόβλημα” εντάσσεται ακριβώς στο πνεύμα του Λειβαδίτη, ακόμη κι αν δεν υπάρχει επίσημα καταγεγραμμένη σε συνέντευξη ή γραπτό του· είναι περισσότερο μια θρυλική αποστροφή που του αποδίδεται από ανθρώπους του καλλιτεχνικού και πνευματικού χώρου που τον γνώριζαν».
…και ο… Θανάσης Νιάρχος
Κατά το κείμενο του αναγνώστη μου:
«Κάποια στιγμή, μετά από μια παρουσίαση έργου βασισμένου σε ποίησή του, η οποία δεν έτυχε θερμής υποδοχής από το κοινό, ο Λειβαδίτης – με τον χαρακτηριστικό του λόγο που ήταν ένα μείγμα ειρωνείας και πίκρας, τόσο ευδιάκριτο για τους μυημένους στην ποίησή του – φέρεται να είπε: “Το έργο ήταν θαυμάσιο, το κοινό είχε πρόβλημα”. Ηταν, δηλαδή, ένας τρόπος να αντιστρέψει την ευθύνη της “αποτυχίας”: να πει ότι δεν ευθυνόταν η ποίησή του αλλά το κοινό που δεν κατάφερε να την κατανοήσει ή να την αισθανθεί».
Ο αφορισμός, υποστήριξε ο αναγνώστης μου, «ταιριάζει απόλυτα με τη στάση ζωής του Λειβαδίτη – ενός ποιητή που έζησε τη ματαίωση, τη μοναξιά και την πολιτική απογοήτευση, αλλά συνέχισε να υπερασπίζεται την πίστη στην ουσία της τέχνης και του ανθρώπου».
Μου φαίνεται ότι εισέρχομαι πλησίστιος στα χωράφια του… Θανάση Νιάρχου, γι’ αυτό και το σταματώ εδώ…
Αλλά αν υπάρχει κάποια άλλη εκδοχή για το πόθεν προέρχεται η προεδρική ρήση, καμία αντίρρηση να τη μεταφέρω και αυτή.
