Ηταν θέμα χρόνου, η προσχώρηση ενός καθαρόαιμου νεοδημοκράτη στην πιο δημοφιλή αντιπολιτική ιδεολογία του καιρού μας, που την έχω αποκαλέσει (κάπως βάναυσα, αλλά η λέξη γι’ αυτή πρέπει να είναι κακόηχη) θυματισμό. Ο,τι ο Αντώνης Σαμαράς το κάνει τσάτρα πάτρα, ότι ο Κώστας Καραμανλής αδυνατεί να πράξει λόγω της εμπλοκής του ξαδέρφου του στην υπόθεση των Τεμπών και της πολιτικής του ανεπάρκειας, το έπραξε ο υπουργός Αμυνας, Νίκος Δένδιας.

Ο οποίος πήδησε στο κύμα της συγκίνησης και φρόντισε να το διατυπώσει καθαρά, μάλιστα από το βήμα της Βουλής: «Δεν θα τοποθετηθώ ούτε ως υπουργός ούτε ως στέλεχος της κυβέρνησης», είπε. Και πρόσθεσε: «Εχουμε παιδιά. Δεν διανοούμαι, δεν διανοούμαι, ειλικρινά σας λέω, πώς μπορεί να απαγορευτεί το δικαίωμα ενός πατέρα να διερευνήσει οτιδήποτε αυτός κρίνει, με όποιο τρόπο κρίνει, για τον θάνατο του παιδιού του». Το ότι φόρτωσε τις ευθύνες, όπως τις κατανοεί, στη Δικαιοσύνη, έπειτα από την επιδοκιμασία των θέσεών του από τον Σωκράτη Φάμελλο του ΣΥΡΙΖΑ μάλλον επιβαρύνει την κίνησή του.

Η βασική θέση του Νίκου Δένδια, ενός πολιτικού που ποζάρει ως επίδοξος ηγέτης της ΝΔ, είναι ότι η πολιτική και η Δικαιοσύνη πρέπει να υποχωρούν μπροστά στο δράμα, ότι το δράμα είναι υπεράνω όλων. Η απόμακρη αλλά άτεγκτη δικαιοσύνη, η πολιτική που στηρίζει την ισχύ και το κύρος της στη θεσμική λειτουργία του κράτους, λέει ο υπουργός Αμυνας, πρέπει να υποχωρούν μπροστά όχι στον ανθρώπινο πόνο αλλά στη δημόσια εκδήλωσή του. Η δημόσια έκθεση του πένθους, έτσι, γίνεται η υπέρτατη αξία του δημόσιου λόγου, η πολιτική υποκλίνεται μπροστά τη συγκίνηση, την οργή, την αγανάκτηση. Μένει μια νέα ηγεσία να εκφράσει αυτή τη βούληση – που είναι βούληση ενός μεγάλου τμήματος της κοινωνίας, αλλά έχει αγκαλιαστεί από την Αριστερά ως πρόταση εξουσίας – και διεκδικείται και από άλλους, σε όλο το πολιτικό φάσμα.

Από πολιτικούς ή οιονεί πολιτικούς που μπορεί να μην έχουν σχέδιο αλλά έχουν περίσσευμα συναισθήματος.

Δεν είναι κάτι πρωτότυπο. Στη μεταπολίτευση, πολλές φορές τα συναισθήματα διεκδίκησαν τη διαμόρφωση του δημόσιου κλίματος. Η άνοδος του ΠΑΣΟΚ, το 1981, μια συγκινησιακή αντίδραση ενός ανώριμου έθνους ήταν, που του δόθηκε αίφνης μεγάλη ελευθερία και δεν ήξερε πώς να τη διαχειριστεί, οπότε ακολούθησε τα συνθήματα εσωστρέφειας και άρνησης κατανόησης της πραγματικότητας (η οποία πραγματικότητα, ευτυχώς, η ευρωπαϊκή ταυτότητα της χώρας δηλαδή μπήκε από το παράθυρο). Η ιστορία των Ιμίων και οι επιπτώσεις της υπόθεσης με τον Οτσαλάν οδήγησαν τη χώρα, μέσω της συγκίνησης, σε φορτισμένες εθνικιστικές και αντιεκσυχρονιστικές διαμαρτυρίες. Τα χρόνια της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας, το πάθος μας για τους αδελφούς Σέρβους μας έκαναν να παραβλέψουμε τη γενοκτονία (πραγματική, όχι επινοημένη) των βόσνιων μουσουλμάνων της Σρεμπρένιτσα. Μετά τη χρεοκοπία, η χώρα συντονίστηκε με τους Αγανακτισμένους που ζητούσαν να σκίσουμε τα μνημόνια – και ολοκληρώθηκε με τον Τσίπρα και την κουστωδία του.

Και σήμερα, το νέο κίνημα της συγκίνησης, ο θυματισμός, διά του Νίκου Δένδια, αποκτά τη δεξιά συνιστώσα του… Ερχεται η ώρα που η χώρα θα θυμίζει ένα απέραντο νεκροταφείο όπου όλες, όλοι και όλα θα κλαίμε τη μοίρα μας.

Τελευταία Νέα