«Νόμιζα ότι ήταν σεισμός», είπε ένας γείτονας για τον κρότο, που τον ξύπνησε στις 5.30 τα ξημερώματα του Σαββάτου. Δεν ήταν όμως σεισμός, ήταν ο μερακλωμένος Μπισμπίκης, που έπαιρνε σβάρνα αυτοκίνητα και μάντρες με ένα θηριώδες όχημα, που θα το περιέγραφα ως αγροτικό πολυτελείας. (Να εξηγήσω εδώ, για να μη μείνουν γνωστικά κενά, ότι ως αγροτικό πολυτελείας ονομάζεται το όχημα που αγοράζει ένας ευκατάστατος αστός ο οποίος νοσταλγεί την καταγωγή του. Είναι ούτως ειπείν το σύγχρονο γαϊδούρι…)
Το περιστατικό με τον ηθοποιό Βασίλη Μπισμπίκη και το τροχαίο είναι πασίγνωστο, περιττεύει να το θυμίσω εδώ και, επίσης, δεν είναι σκοπός μου να μπω και εγώ στον χορό εκείνων που τον κράζουν. Προφανώς αυτό που έκανε ήταν παράνομο και ηθικά μεμπτό, φαντάζομαι ότι ο ίδιος το καταλαβαίνει και θα αντιμετωπίσει τις συνέπειες της πράξης του με το ίδιο αντριλίκι που θαυμάζουμε όταν τον βλέπουμε να εκτελεί γυροβολιές στο ζεϊμπέκικο. (Χωρίς να πέφτει, αυτό ήταν μια ατυχής στιγμή στην οποία όλοι κόλλησαν. Εμείς ας την προσπεράσουμε…) Θέλω, αντιθέτως, να επισημάνω τη θετική πλευρά αυτής της πολύ δυσάρεστης περιπέτειας για τον κ. Μπισμπίκη. Γιατί υπάρχει, ξέρετε, η θετική πλευρά ακόμη και στην περίπτωση αυτή! Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το μπλέξιμο είναι μεγάλο για τον κ. Μπισμπίκη: ο διασυρμός, η δικαστική Οδύσσεια που μόλις ξεκινά, τα έξοδα και οι αποζημιώσεις, η ζημιά στη δημόσια εικόνα του, ακόμη και οι τύψεις, που είμαι βέβαιος ότι έχει, καθώς όπως ο ίδιος έχει πει για τον εαυτό του ανήκει σε εκείνους που αγαπούν τον άνθρωπο (γενικώς και αορίστως, ως έννοια και ιδέα). Την ίδια στιγμή, όμως, πραγματώνει μία από τις μεγαλύτερες επιθυμίες του! Επιτέλους, απαλλάσσεται από την πλαστή συνείδηση, που του έχει επιβάλει το σύστημα με τους γνωστούς πλάγιους τρόπους του, και αγκαλιάζει (σ.σ.: ας μου συγχωρεθεί ο επαναστατικός λυρισμός) την πραγματική ταξική συνείδησή του.
Εξηγούμαι. Σε συνέντευξή του προ μερικώς μηνών, ο κ. Μπισμπίκης είχε δηλώσει: «Θα ήθελα να είναι αναρχικός, το έχω ξαναπεί αυτό. Αναρχικός δεν είμαι, δεν μπορώ να είμαι. […] Δεν έχω τα κότσια». Εντούτοις, δήλωσε αριστερός, θέση την οποία προσδιόρισε ως εξής: «Αγαπώ τον άνθρωπο, θέλω να δίνω στον άνθρωπο, εμπιστεύομαι τον άνθρωπο». Πρέπει, όμως, να θέλει πάρα πολύ να ήταν αναρχικός ο κ. Μπισμπίκης. Τόσο πολύ, ώστε «το σύμπαν συνωμότησε» για να γίνει! Εστω για μισή ώρα μόνο. Γιατί τα ξημερώματα του Σαββάτου, όταν με το αυτοκίνητό του προκάλεσε ζημίες σε αυτοκίνητα και ακίνητα και μετά την κοπάνησε, αναρχικός ήταν για εκείνο το διάστημα. Εκανε ό,τι κάνουν και οι αναρχικοί όταν μερακλώνουν (για τους δικούς τους λόγους αυτοί): καταστρέφουν στην τύχη αυτοκίνητα, βιτρίνες, καταστήματα τραπεζών, επειδή νομίζουν ότι έτσι βάλλουν κατά της αξίας της ατομικής ιδιοκτησίας. Αφού το κάνουν, εξαφανίζονται.
Πόσο διαφέρει το κατόρθωμα του κ. Μπισμπίκη από αυτό που περιγράφω παραπάνω; Μιλάμε για το ίδιο πράγμα, νομίζω. Με μόνη διαφορά ότι ο κ. Μπισμπίκης το ανήγαγε στο αισθητικά υψηλότερο επίπεδο. Δεν ρήμαξε αυτοκίνητα στις παρόδους των Εξαρχείων, αλλά στη Φιλοθέη. Εργαλείο του δεν ήταν η μολότοφ και ο σιδηρολοστός, αλλά ένα αγροτικό πολυτελείας Ως καλλιτέχνης ο κ. Μπισμπίκης και μάλιστα του θεάματος, όχι μόνο έκανε υπερπαραγωγή τη συγκεκριμένη μορφή δράσης, αλλά προχώρησε τη μορφολογική εξερεύνησή της τόσο τολμηρά, ώστε πολλοί δεν κατάλαβαν το βαθύτερο πολιτικό νόημα της πράξης του. Κρίμα!.. Για τους λόγους αυτούς, μου έκανε αλγεινή εντύπωση ότι οι αναρχικοί των Εξαρχείων δεν είχαν στήσει μια διαμαρτυρία προς τιμήν του διακεκριμένου συναδέλφου τους (επί τιμή, αν θέλετε), χθες το μεσημέρι όταν τον προσήγαγαν στο δικαστήριο. Ελπίζω τουλάχιστον όταν καταλάβουν να πάνε εν σώματι στο κέντρο όπου τραγουδάει η Δέσποινα Βανδή, για συμπαράσταση στον υπόδικο αγωνιστή…
Με την ευκαιρία της αναφοράς στον δεσμό του με την κ. Βανδή, να επισημάνω ότι ο πολυτάλαντος Βασίλης Μπισμπίκης είναι ένα φαινόμενο του σύγχρονου μάρκετινγκ, ένα υπόδειγμα του πώς απευθύνεται κάποιος σε πολλές ομάδες κοινού ταυτοχρόνως και τις κερδίζει, παρά τις μεταξύ τους μεγάλες διαφορές. Από τη μια, είναι με τον άνθρωπο, από την άλλη, είναι με την κ. Βανδή και όλη τη δημοσιότητα που συνεπάγεται η σχέση, ιδίως όταν τη διαφημίζουν οι ίδιοι. Αν στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών συνηθίζουν να προσκαλούν ανθρώπους της αγοράς να δώσουν διαλέξεις, ο κ. Μπισμπίκης πρέπει οπωσδήποτε να είναι ένας από αυτούς, όσον αφορά το πεδίο του μάρκετινγκ.
