Βρήκα την είδηση συγκλονιστική. Ενας δεκατετράχρονος μαθητής, στην Ιταλία, αυτοκτόνησε. Ηταν θύμα μπούλινγκ και ομοφοβικών επιθέσεων από τους συμμαθητές του. Λίγο πριν το παιδί βάλει τέλος στη ζωή του, έστειλε στους κακοποιητές του ένα μήνυμα: «Στο σχολείο κρατήστε μου μία θέση στην πρώτη σειρά». Είναι σαν να τους λέει ότι πεθαίνει για να βγει επιτέλους μπροστά, να μη μένει πίσω, κρυμμένος. Στην κηδεία του πήγε μόλις ένας συμμαθητής του. Οι υπόλοιποι θα έμειναν με τις τύψεις που θα τους εγκαταλείψουν μόνο όταν φύγουν και οι ίδιοι από τη ζωή. Μία σκληρή, αλλά δίκαιη τιμωρία.
Υπάρχει ένα ερώτημα που, στις μέρες μας, τίθεται συνέχεια. Ηταν, άραγε, πάντα έτσι οι άνθρωποι ή έγιναν τώρα τελευταία τόσο σκληροί και τοξικοί; Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι οι άνθρωποι έμειναν ίδιοι, απλώς ένα κομμάτι της κοινωνίας ευαισθητοποιήθηκε και αδυνατεί να διαχειριστεί συναισθηματικά τη αγριότητα. Αλλωστε σήμερα μαθαίνουμε για πράγματα και καταστάσεις που, στο παρελθόν, έμπαιναν κάτω από το χαλάκι ή δεν προκαλούσαν ενόχληση.
Ομως αν παρατηρήσετε πιο προσεκτικά την εικόνα, θα διαπιστώσετε το εξής: υπάρχουν δύο δυνάμεις που συγκρούονται. Από τη μία, είναι το ρεύμα της πολιτικής ορθότητας και του «εξευγενισμού» ηθών και συμπεριφοράς. Και από την άλλη είναι η δικτύωση των ανθρώπων, συνθήκη που ευνοεί την ενίσχυση της έντασης στον λόγο και στη συμπεριφορά. Αυτό όμως οδηγεί σε ακραίες συμπεριφορές. Να το πω αλλιώς. Λέμε ότι η καμπάνια κατά του σχολικού εκφοβισμού έχει οδηγήσει σε αποτελέσματα. Ωστόσο τα περιστατικά που εκδηλώνονται είναι όλο και πιο βίαια. Δείτε και τις γυναικοκτονίες. Παρά την ευαισθητοποίηση, ο αριθμός τους παραμένει σταθερός ή παρουσιάζει αυξητική τάση. Αν τώρα βάλουμε στο τραπέζι και τον τρόπο με τον οποίο διεξάγεται η συζήτηση στη σφαίρα της κοινωνικής δικτύωσης, φτάνουμε μπροστά σε ένα παράδοξο. Οσο εντείνονται οι φωνές κατά της βίας και της τοξικότητας, τόσο η άλλη όχθη τραβάει πιο δυνατά το σχοινί της. Και στο τέλος μοιάζουμε όλοι μεταξύ μας. Σαν να δηλώνεις ότι είσαι «με τον άνθρωπο», αλλά να γουστάρεις τρελά με τη δολοφονία του Τσάρλι Κερκ.
Δεν άργησε λίγο;
Ορισμένα πράγματα είναι αυστηρά προσωπικά, όσο και αν υπεισέρχονται στη δημόσια σφαίρα. Δεν μπορούμε να είμαστε απολύτως σίγουροι για ποιο λόγο κάποιοι άνθρωποι, καθόλα αξιοπρεπείς, καταφεύγουν σε επιλογές που δείχνουν ανεξήγητες.
Ενδεχομένως να προκαλέσουν γέλιο ή μελαγχολικά σχόλια, αλλά είναι πολύ δύσκολο να τις κατανοήσεις. Και όμως, από πίσω τους μπορεί να βρίσκονται υπαρξιακά δράματα, ανάγκες προσωπικής επιβίωσης ή ακόμα και αδυναμία κατανόησης ή αποδοχής της πραγματικότητας. Οπως άλλωστε λέει και ο σοφός λαός μας, πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι. Συνεπώς αδυνατώ να κατανοήσω τους λόγους που οδήγησαν τον Ανδρέα Λοβέρδο στη Νέα Δημοκρατία. Και περισσότερο δυσκολεύομαι να καταλάβω για ποιο λόγο δεν το έκανε εδώ και χρόνια. Τώρα δείχνει ακατανόητο, αλλά πιθανόν να αφορά ευαίσθητες χορδές του ψυχισμού.
Τι προβλέπει ο Κινέζος
Τον τελευταίο καιρό παρακολουθώ (online) τις διαλέξεις ενός κινέζου καθηγητή, του Jiang Xueqin. O καθηγητής ειδικεύεται στην ιστορική πρόγνωση, προσπαθεί να προβλέψει πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα στο πεδίο της γεωπολιτικής. Και ένας λόγος που τον ακολουθώ είναι επειδή αντιπροσωπεύει τη ματιά της Κίνας προς τη Δύση. Τον ακούω, λοιπόν, να λέει ότι η Αμερική και η Ευρώπη οδεύουν προς τον αυταρχισμό και μία καινούργια μορφή ολοκληρωτισμού. Οταν όμως, στη Δύση, η φιλελεύθερη δημοκρατία ψυχορραγεί, η οικονομική ανάπτυξη πλήττεται από καχεξία καθώς υποχωρεί η εμπιστοσύνη. Παράλληλα, η άρνηση των Δυτικών να απασχοληθούν σε εργασίες χαμηλών αποδοχών, θα ενισχύσει τα μεταναστευτικά ρεύματα, τροφοδοτώντας περισσότερο τον αυταρχισμό. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να ξεσπάσουν πολλές μικρές εστίες εμφύλιων συγκρούσεων στα μητροπολιτικά κέντρα της Δύσης. Παράλληλα η Ευρώπη υστερεί έναντι των ΗΠΑ στην τεχνολογία και έναντι της Κίνας στην ανταγωνιστικότητα. Και πώς θα αντιδράσει μέσα σε αυτή τη δίνη; Μάλλον με πολέμους.
Ο star που έσβησε
Τι ζηλευτή ζωή που είχε ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ. Γεννήθηκε όμορφος και ταλαντούχος. Πήρε από την τέχνη του μεγάλο πλούτο και παγκόσμια λάμψη, εξασφαλίζοντας, διά της μνήμης, τη μοναδική διαθέσιμη εναλλακτική της αθανασίας. Και έφυγε πλήρης ημερών. Μα, τι άλλο θα μπορούσε να ζητήσει κάποιος;
