Οι περισσότεροι θα επικεντρώσουν το ενδιαφέρον τους, και δικαίως, στα ουσιώδη: στον κρητικό αρχιμανδρίτη, στην αμερικανίδα πρεσβευτή, στις διαβεβαιώσεις του πρώην υπουργού Εθνικής Αμυνας ότι «ελέγχει όλο το σύστημα» κι ότι «το καθαρίζει».
Εγώ πάλι κόλλησα σε ένα άλλο σημείο του διαλόγου. Ο εκ των φερόμενων αρχηγών της σπείρας ρωτάει επανειλημμένα τον πρώην αν είναι καλά κι εκείνος απαντά κάποια στιγμή: «Ξαναρχόμαστε»! «Ορκίσου!» του λέει ο άλλος, μην μπορώντας να κρύψει τον ενθουσιασμό του, κι ο δικός μας πετάει τη βόμβα: «Περίμενε τον Νοέμβριο»!
Ποιοι ξανάρχονται Παναγία μου, και μάλιστα σε δύο μήνες; Σίγουρα όχι οι Γερμανοί, ο Σόιμπλε είναι στα θυμαράκια και η Μέρκελ δεν δείχνει πρόθεση να ασχοληθεί ξανά με την Ελλάδα, ακόμη κι αν επιστρέψει στα πράγματα ο άνθρωπος που της έλεγε κάποτε «Go back!» και στη συνέχεια ανέπτυξε μια στενή σχέση μαζί της. Αυτόν εννοεί άραγε ο άλλοτε συνεργάτης του; Θέλει να μας πει δηλαδή, ότι ο Μαρξ θα διαψευστεί και η ιστορία θα επαναληφθεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, θα υπάρξει ανάσταση (πολιτικά) νεκρών, θα σχηματιστεί ξανά το εθνικολαϊστικό αριστεροδεξιό υβρίδιο, θα ακουστεί και πάλι εκείνο το εφιαλτικό «Στα τέσσερα εσείς, στα τέσσερα»;
Δεν μπορεί, αυτό είναι κανονικός εφιάλτης του μεσονυχτίου. Μήπως λοιπόν ο πρώην έχει στο μυαλό του κάτι πιο συμβατικό, μια καθαρά δεξιά συμμαχία ας πούμε, που θα διώξει το «βλαμμένο» και θα επαναφέρει τη χώρα σε μια εθνικά υπερήφανη τροχιά; Ο πιθανός ηγέτης ενός τέτοιου σχήματος είναι γνωστός, οι πολιτικοί που θα μπορούσαν να συμμετάσχουν σε αυτό επίσης, η αλήθεια όμως είναι ότι ο ρόλος που θα μπορούσε να παίξει ο πρώην είναι δυσδιάκριτος. Σύμβουλος; Μεσολαβητής με την Ουάσιγκτον; Διαχειριστής οικονομικών πόρων; ‘Η ένας απλός συνομιλητής συμμοριών;
Το μυστήριο πύκνωσε ακόμη περισσότερο με τις αναρτήσεις που ακολούθησαν τη δημοσιοποίηση της επίμαχης συνομιλίας, όπου ο πρώην κατηγορεί κάποιους, ότι φοβούνται πολύ, διαβεβαιώνει ότι εκείνος δεν θα τους φοβηθεί, τους πληροφορεί ότι «αρχίζουμε πάλι» και προεξοφλεί ότι τους έχει. Εδώ είναι εμφανής η επιρροή του τραμπικού περιβάλλοντος με το οποίο ισχυρίζεται ότι συναγελάζεται, αν και θα μπορούσε να παρατηρήσει κανείς ότι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ υπήρξαν οι πρώτοι διδάξαντες, οι σκηνές που είχαμε παρακολουθήσει τότε στο Κοινοβούλιο και μας είχαν φανεί εξωφρενικές αποτελούν σήμερα μέρος της πολιτικής κανονικότητας σε διάφορες χώρες, ο πρώην μπορεί να είναι υπερήφανος.
Οι μόνοι που σίγουρα ξανάρχονται, ή τέλος πάντων τρέφουν την ελπίδα, ότι η κυβερνητική φθορά θα τους βοηθήσει να ξανάρθουν, είναι οι Πασόκοι, έστω και χωρίς τη βοήθεια του Σι, του Πούτιν και του Κιμ που θα μπορούσε να τους εξασφαλίσει ο Γιώργος Παπανδρέου. Οσο απρόβλεπτες όμως κι αν είναι οι πολιτικές εξελίξεις σε αυτόν τον τόπο, δύσκολα μπορεί να πιστέψει κανείς ότι ο πρώην εννοούσε αυτούς.
