Δημοτικός κινηματογράφος Στέλλα, Κυψέλη. Το αστικό θερινό σινεμά στην κυριολεξία. Με τις πίσω όψεις πολυώροφης πολυκατοικίας γκριζαρισμένες λόγω δεκαετιών κατασκευής να πλαισιώνουν την οθόνη. Το απαραίτητο χαλίκι, οι πάνινες αναδιπλούμενες πολυθρόνες, μερικά τραπεζάκια και θεατές τόσοι όσοι χρειάζονται για να γεμίσουν όλες οι θέσεις. «Πόσο χαιρόμαστε που βλέπουμε και πάλι κόσμο να επιστρέφει στο σινεμά» είπε εμφατικά η κριτικός κινηματογράφου Πόλυ Λυκούργου προλογίζοντας την ειδική προβολή της «Δίκης ενός σκύλου», καθώς η Λετίσια Ντος, σκηνοθέτρια και πρωταγωνίστρια της ταινίας, βρισκόταν εκεί.
Η ταινία ήταν ιδανική για συναισθηματικούς ιδιοκτήτες ζώων συντροφιάς, για ακτιβιστές που αναπτύσσουν δράση γύρω από τη θεωρία σύνδεσης ανθρώπων – ζώων – φύσης, ακόμα και για καλλιτέχνες οι οποίοι στηρίζουν την πρακτική τους πάνω σε αυτές τις τελευταίας κοπής απόψεις συμβιώσεων με τα ζώα.
Μία ιστορία βασισμένη σε αληθινά γεγονότα που συνέβησαν στην οργανωμένη και πειθαρχημένη Ελβετία όπου συνυπάρχουν και αλληλοεπιδρούν άνεργοι, εργαζόμενοι μετανάστες και κακοποιημένα παιδιά, σκυλιά δεύτερης ευκαιρίας βγαλμένα από καταφύγια που κουβαλάνε τραύματα εγκατάλειψης και κακοποίησης, μοναχικοί άνθρωποι και καιροσκόποι πολιτικοί με ακραίες αντιλήψεις. Δηλαδή μία ταινία που χώρεσε όλη την επικαιρότητα, σαν δελτίο ειδήσεων.
Στο τέλος της προβολής η Λετίσια Ντος, ακόμα πιο συμπαθής λόγω αμηχανίας, όρθια να ατμίζει ένα ηλεκτρονικό σκεύασμα απορούσε γιατί το σκηνοθετικό ντεμπούτο της δεν έκανε το κοινό να γελάει πολύ. Μα η ταινία δεν είχε καλό τέλος. Ο σκύλος που δικάζεται επειδή δάγκωνε γυναίκες οδηγείται σε ευθανασία. Και η Λετίσια Ντος με τη συνεργασία της στη συγγραφή του σεναρίου με τη νεαρή δικηγόρο που «έτρεξε» την υπόθεση του Κόσμος (έτσι λεγόταν στην ταινία ο ευφυέστατος φωτογενής μουσούδης που έδινε πατουσάκια, έκανε στριφογυριστή όπισθεν, τραγουδούσε και αλυχτούσε κατά παραγγελία του εκπαιδευτή του για να αποδείξει ότι αισθάνεται, συνομιλεί αλλά έχει και τα όριά του με τους απαιτητικούς δίποδους συντρόφους του) δείχνει το αδιέξοδο: μπλεγμένη στα γρανάζια της γραφειοκρατίας η ελβετική Δικαιοσύνη, μπλεγμένοι στα αισθήματά τους οι άνθρωποι και στην υπερβολική συμπεριφορά τους προς τα ζώα.
Κυριαρχία και εκμετάλλευση
Εξαιρετική η σοφιστεία που επινόησε ότι «ο σκύλος δεν είναι πράγμα» για να στηρίξει την υπεράσπιση του ζώου για να το σώσει – μάταια – από τη θανατική ποινή. «Ναι, νομίζω ότι είναι σπουδαίο να δουλεύεις με ζώα και σκύλους. Αλλά αυτό που είναι όμορφο είναι ότι μέσα από έναν σκύλο και ένα παιδί μπορείς να μιλήσεις για την κυριαρχία, για την εκμετάλλευση των ανθρώπων, επειδή είναι ένα παραμύθι. Αλλά ταυτόχρονα μιλάει για πολύ σημαντικά θέματα για μένα που είναι το πώς συμπεριφερόμαστε διαφορετικά στους ανθρώπους. Υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουμε κάτω από άλλους ανθρώπους και ήθελα να μιλήσω για αυτούς και για τα σκυλιά και τα παιδιά».
Τι κρατάμε από αυτή τη ζωόφιλη βραδιά; Οτι η σκηνοθέτρια της θλιμμένης ειρωνικής ταινίας αγαπά τόσο πολύ τα ζώα – μεγάλωσε με πολλά διαφορετικά είδη, αφού ο παππούς της ήταν ορνιθολόγος και έσωζε πτηνά – που δεν θέλει να είναι ιδιοκτήτρια κανενός. «Δεν έχω ζώα γιατί επιθυμώ να τα βλέπω ελεύθερα και όχι να τα υποχρεώνω να ζουν μαζί μου. Δεν μου αρέσει η σύμβαση “ιδιοκτήτη/κατοικίδιου”, τη θεωρώ παράτυπη, αφύσικη».
