Σήμερα, ο ιδρυτής του μεγάλου ΣΥΡΙΖΑ δεν δείχνει διατεθειμένος να μιλήσει στην επέτειο της πιο ιστορικής στιγμής της πρωθυπουργικής του θητείας. Αλλά, εμφανίστηκε πρόθυμος να υπενθυμίσει το ταλέντο του στους τακτικισμούς. Ετσι, αιτήθηκε τη δημοσιοποίηση των πρακτικών του συμβουλίου πολιτικών αρχηγών της 6ης Ιουλίου του 2015, γνωρίζοντας πως ανάλογα αιτήματα έχουν απορριφθεί στο πρόσφατο παρελθόν. Τη ζήτησε, με άλλα λόγια, για να εισπράξει την άρνηση και να γράψει ένα μακροσκελές ποστ που διαβάστηκε από όσους προσμένουν την επιστροφή του ως μια ακόμη υπόσχεση πως η μέρα εκείνη δεν αργεί. Ο Τσίπρας του 2025, όμως, δεν εκπέμπει την αύρα του άχαστου. Και κανένας επικοινωνιολόγος δεν μπορεί να πείσει τους μετριοπαθείς πως το δημοψήφισμα ήταν μια προσεκτικά υπολογισμένη πολιτική μπλόφα με στόχο την παραμονή της χώρας στο ευρωπαϊκό κλαμπ. Ούτε τους ταγμένους στον αντισυστημισμό ότι η μετατροπή του «Οχι» τους σε «Ναι» ήταν μια πράξη πολιτικής ωρίμασης. Κανένα rebranding, όσο μεθοδικά σχεδιασμένο κι αν είναι, δεν σβήνει τον πολιτικό χαρακτήρα που φανερώνεται στις κρίσιμες συγκυρίες. Παρότι επιχειρεί να ξαναγράψει την ιστορία, αυτή δεν θα είναι ευγενική μαζί του στο συγκεκριμένο κεφάλαιο.