Η καλλίφωνη Ελένη «θυμάται» ότι πέθανε στα έξι της χρόνια και δεν μπορεί να εξηγήσει πώς ζει σήμερα στο βαθύ γήρας των ενενήντα έξι χρόνων. Ακόμα ακόμα δεν έχει συνείδηση αν είναι στα αλήθεια ζωντανή. Θυμάται ότι όταν φοβόταν συνήθιζε να τραγουδά και τότε το μικρό στρουθοκαμηλάκι της, ο αγαπημένος της Στρούθος, το alter ego της, αναθαρρούσε και ψήλωνε. Και τώρα ψάχνει με εναγώνιο ζήλο να «ξαναβρεί εκείνη τη μικρή Ελένη και να την αναστήσει, να γίνει ξανά η μικρή Ελένη». Κοινός, άλλωστε, ανθρώπινος πόθος η επανασύνδεση με την παιδική ηλικία ή η διάσωση των παιδικών χρόνων από τα ναυαγισμένα χαλάσματα της ενήλικης ζωής. Ναυαγοσώστες στο έργο της διάσωσης η Μνήμη («μένει μια σταλίτσα, μια μαγιά μνήμης πάνω μας») και η Τέχνη, που επαναφέρουν τον χρόνο στην αφετηρία του για να αναπαλαιώσουν το παρελθόν ή να ανακαινίσουν το παρόν.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
