Αναζήτηση
Ηταν σαν να το περίμενε ο ίδιος, σαν να το περίμενε και το κοινό από καιρό: να βρεθούν «εκτός έδρας» και να δοκιμαστεί αυτή η σχέση σε μια νέα συνθήκη. Στο Rockwave της Μαλακάσας, εν προκειμένω, που συμπλήρωνε 30 χρόνια τιμώντας τον τραγουδοποιό που ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1960 ανακάλυψε το ροκ υπόστρωμα ενός ήχου ελληνικού με καταγωγή. Κάπως έτσι, οι ακροατές που τον είχαν παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια από το «Αλσος» και τον «Παρνασσό» έως το Μέγαρο Μουσικής και το Ηρώδειο βρέθηκαν «μες τη βόλτα αυτού του κόσμου που μας ξέρει… μ’ ανοιχτό πουκαμισάκι στα ίδια μέρη».
Ο άξονας του προγράμματος που παρουσίασε το περασμένο Σάββατο ο Διονύσης Σαββόπουλος εκκινούσε από τη στάθμη στην οποία έφτασε το ροκ κίνημα των sixties, όπως ανέφερε ο ίδιος. «Ολη εκείνη η εποχή ήταν σαν φουσκωμένο ποτάμι. Υστερα τα νερά τραβήχτηκαν. Αλλά το σημάδι που φτάσανε ψηλά στον βράχο μένει πάντα εκεί, κτήμα εσαεί, για να μας θυμίζει το αληθινό μας μέτρο για την επόμενη φορά». Γι’ αυτό και οι φωνές που τον συνόδευσαν στη συναυλία των περίπου δυόμισι ωρών – οι Αλεξάνδρα Σιετή, Σάκης Ντοβόλης και Klavdia, που, ναι, είπε την «Αστερομάτα», αλλά μόνο με πιάνο – απέδωσαν τα τραγούδια με τα οποία έγραψαν ιστορία τα κατά Διονύση Σαββόπουλο «θεϊκά τσογλάνια». Δηλαδή ο Τζίμι Χέντριξ, η Τζάνις Τζόπλιν, ο Τζο Κόκερ, οι Who. Αυτοί που έδειξαν ότι «κάτω απ’ τον Μάη του ’68 υπάρχει η αξεδίψαστη δίψα, ο πυρετός του ουρανού. Μια φλεγόμενη αγάπη. Μια διαμαρτυρία σε μια ζωή άνευ νοήματος». Ολα αυτά με μια καλοκουρδισμένη μπάντα, την οποία αποτελούσαν ο μπασίστας Γιώτης Κιουρτσόγλου, ο πληκτράς Μάξιμος Δράκος, ο κρουστός Καλλίστρατος Δρακόπουλος, ο Γιώργος Μακρής στην γκάιντα και ένα «φράγμα» από χάλκινα πνευστά: Δημήτρης Αγαθός, Αποστόλης Καλογιάννης, Θοδωρής Σούκερας.
Ο ηλεκτρισμός της παράδοσης
Μένει άραγε περιθώριο για συγκινήσεις όταν ο δημιουργός και το κοινό του έχουν αναπτύξει μια σχέση σχεδόν «συμβιωτική», όπου ο πρώτος χαρίζει γενναιόδωρα τους σταθμούς της προσωπικής του μυθολογίας και το ακροατήριο επιμένει να βλέπει μια ποιητικότητα – με την έννοια του πρωτόγνωρου – μέσα σ’ αυτό το «πανηγύρι»; Μένουν. Διότι στη Μαλακάσα ακούστηκε ο σχεδόν 17λεπτος «Μπάλλος» ξαναθυμίζοντας το κοίτασμα από το οποίο ο τραγουδοποιός ανέσυρε τον ηλεκτρισμό της παράδοσης και έδωσε νέο ηχόχρωμα στις ροκ επιρροές. Γιατί ο Αλκίνοος Ιωαννίδης στο δεύτερο μέρος ανέλαβε τον ρόλο του καλού περφόρμερ ερμηνεύοντας το «Μια φορά σ’ αυτή τη ζήση» – την ελληνική διασκευή, δηλαδή, του «Once in a lifetime» των Talking Heads από το σαββοπουλικό «Ξενοχοδείο» (εκεί όπου ο νεότερος τραγουδοποιός συνόδευε τον πρώτο διδάξαντα στα φωνητικά). Γιατί οι δυο γενιές τους και όσα αυτές εκπροσωπούν συναντήθηκαν στο «Ζεϊμπέκικο», όπου ο Α. Ιωαννίδης φάνηκε να βρίσκει το νόημα κάτω από τους στίχους «Χθες το βράδυ είδα ένα φίλο σαν ξωτικό να τριγυρνά…». Αλλά κυρίως επειδή ο Δ. Σαββόπουλος έστησε για άλλη μια φορά τη δική του αφήγηση αντλώντας από έναν πλούτο τραγουδιών τα οποία γράφτηκαν «τη στιγμή που έπρεπε»: από τον «Μικρό μονομάχο» και τον «Καραγκιόζη» (το κομμάτι του συναυλιακού φινάλε) έως τη «Θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη». Επρεπε να ακουστεί στον ανοιχτό χώρο αυτό το χαρμολυπικό τραγούδι («ευχαριστοδυσάρεστα», όπως τα ονομάζει ο ίδιος ο δημιουργός), το οποίο καταλήγει: «Το δωμάτιο είναι κρύο και στενό / Κι ο Τσιτσάνης μ’ ένα γιάλα με προγκάρει / Αυτή τη νύχτα η καρδιά μου είναι βαριά / Δεν υπάρχει ούτε μια λέξη να την ψάξεις / Αλλά εσύ που μ’ αγαπούσες / Μια φορά όπως πριν έτσι και τώρα θα με νιώσεις».
