Ελάχιστοι διαφωνούν με τη θέση ότι το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν δεν θα πρέπει να αποκτήσει πυρηνικά όπλα. Το κρίσιμο ωστόσο ερώτημα είναι με ποιον τρόπο μπορεί να διασφαλιστεί ότι το πυρηνικό πρόγραμμα που συστηματικά προωθεί (με τον εμπλουτισμό ουρανίου κ.λπ.) παραμένει πράγματι για ειρηνικές χρήσεις (όπως διατείνεται η Τεχεράνη) και δεν θα οδηγήσει τελικά στην παραγωγή πυρηνικών όπλων. Η μια άποψη, η κυρίαρχη της διεθνούς κοινότητας, υπήρξε ότι απαιτείται διαπραγμάτευση/συμφωνία (με το Ιράν) που θα επιτρέψει τον έλεγχο των πυρηνικών εγκαταστάσεων από το Διεθνές Γραφείο Ατομικής Ενέργειας (ΙΑΕΑ) προκειμένου να διασφαλισθεί «ο ειρηνικός χαρακτήρας του προγράμματος». Ετσι τα πέντε μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας και η Γερμανία, υπό την ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, έφθασαν το 2015 σε συμφωνία (JCPOA) για τον έλεγχο του πυρηνικού προγράμματος (αφού προηγουμένως είχαν επιβάλει κυρώσεις στη χώρα που δεσμεύθηκε στη σταδιακή άρση τους). Η συμφωνία ωστόσο κατέρρευσε το 2018 όταν ο πρόεδρος Τραμπ στην πρώτη θητεία του απέσυρε τις ΗΠΑ και επέβαλε νέες κυρώσεις. Το Ιράν συνέχισε το πυρηνικό του πρόγραμμα χωρίς καμία ουσιαστικά συμφωνημένη δέσμευση από τη διεθνή κοινότητα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή