Vintage βιτρίνα, σπουδαίες επανεκδόσεις

Αν θέλουμε να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους, παρότι το υψηλής αισθητικής σινεμά του Γουές Αντερσον μας αρέσει, γιατί πράγματι είναι χάρμα οφθαλμών, η αλήθεια είναι ότι από το «Ξενοδοχείο Grand Budapest» (2014) και μετά – τη μεγάλη δηλαδή επιτυχία του – ο αμερικανός σκηνοθέτης δείχνει μονίμως εγκλωβισμένος στη μανιέρα στην οποία οφείλει ένα μεγάλο μέρος αυτής ακριβώς της επιτυχίας: έχεις την εντύπωση ότι ο Αντερσον δίνει μεγαλύτερη σημασία στο περίβλημα των ταινιών του απ’ ό,τι στο περιεχόμενο, και αυτό περίπου συμβαίνει και στην τελευταία ταινία του, «Το φοινικικό σχέδιο» (The phoenician scheme, ΗΠΑ, 2025) που παίχθηκε πριν από λίγο καιρό στο Φεστιβάλ των Καννών και από σήμερα ανοίγει στις αίθουσες. Η αχίλλειος πτέρνα του Αντερσον είναι το συναίσθημα, γιατί πολύ δύσκολα θα νιώσεις ότι ενδιαφέρεσαι πραγματικά (ή ότι εκείνος ενδιαφέρεται) για τον ψυχικό κόσμο των ηρώων του, όπως συμβαίνει στο «Φοινικικό σχέδιο» όπου παρακολουθούμε την ιστορία ενός απατεώνα και πολύ εκκεντρικού δισεκατομμυριούχου (Μπενίσιο Ντελ Τόρο) ο οποίος με την περίεργη στάση του σε κάνει να αναρωτιέσαι τι ακριβώς προσπαθεί να κάνει. Επιθυμεί άραγε να απλώσει ακόμα περισσότερο τα πλοκάμια του ανά τον πλανήτη για να αυξήσει την περιουσία του ή θέλει να τα βρει με την καλόγρια κόρη του (Μία Θρίπλετον); Είναι το σκεπτικό του να την κάνει πληρεξούσια της περιουσίας του; Μπορεί ναι αλλά μπορεί και όχι. Το ότι η ταινία δεν σου επιτρέπει να κατασταλάξεις δεν είναι απαραιτήτως μειονέκτημα, όμως από τη στιγμή που το όλο το θέμα της ιστορίας είναι να μας μεταφέρει στο μυαλό του παράξενου και απρόβλεπτου κεντρικού της ήρωα, αυτό μπορεί να γίνει κάπως κουραστικό, παρά τις εκπλήξεις που ο Αντερσον έχει κρυμμένες στο μαγικό του καπέλο, οι οποίες αφορούν αλλόκοτα περιστατικά στα οποία λαμβάνουν μέρος αλλόκοτοι τύποι με τη μορφή διάσημων ηθοποιών (Τομ Χανκς, Γουίλεμ Νταφόε, Μάικλ Σέρα, Σκάρλετ Τζοχάνσον, Μπράιαν Κράνστον κ.ά.). Επομένως, μένουμε κυρίως στο λαχταριστό περίβλημα απέναντι στο οποίο σηκώνεις τα χέρια ψηλά και δεν λες τίποτα, ακριβώς όπως συμβαίνει σε όλες ανεξαιρέτως τις ταινίες του Αντερσον. Η δουλειά που έχει γίνει στη σκηνογραφία, τα ντεκόρ και τα κοστούμια (Μιλένα Κανονέρο) προκειμένου να επιτευχθεί μια τέλεια όψη είναι για να κερδίζει υποψηφιότητες στα Οσκαρ. Ωστόσο τελικά είναι σαν να βλέπεις επεισοδιακές σκηνές που μοιάζουν με συρραφή πολλών ταινιών μικρού μήκους στο ίδιο, εντυπωσιακό σύνολο. Και ενώ αυτή η βιτρίνα, αυτό το τόσο προσεγμένο περιτύλιγμα, σε ξετρελαίνει, το διά ταύτα σε αφήνει ψυχρό και εν τέλει απόμακρο.