Αλλοι προτάσσουν την ανάγκη προγραμματικού λόγου κι άλλοι εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε έναν χαρισματικό ηγέτη, που δεν έχει ακόμη φανεί. Μερικοί επιμένουν πως οφείλουν να βρουν σοσιαλδημοκρατικές απαντήσεις στα σύγχρονα προβλήματα και να μην αναμασάνε τα συνθήματα περασμένων δεκαετιών. Ορισμένοι φαντασιώνονται ότι θα γυρίσει ο Τσίπρας έτοιμος να γοητεύσει και πάλι τους αποκαρδιωμένους ψηφοφόρους. Κάποιοι βλέπουν ως μοναδική ρεαλιστική επιλογή την εκλογική συνεργασία των κομμάτων από τα κεντροαριστερά μέχρι τα αριστερά. Ιδεαλιστές ζητούν ένα μέτωπο από τα κάτω, που θα αναγκάσει τους επαγγελματίες της πολιτικής να κάτσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Αισιόδοξοι πιστεύουν ότι η ίδρυση ενός νέου φορέα είναι μονόδρομος για όποιον θέλει να ξεπεράσει τα εμπόδια που ορθώνει η απαξίωση του κομματικού συστήματος. Κυνικοί αντιτείνουν πως τα υλικά είναι φθαρμένα – άρα, αντί για το μήνυμα της ανανέωσης, θα εκπεμφθεί εκείνο της αναπαλαίωσης. Αυτή η διάσταση απόψεων, πάντως, ίσως αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει μια ενδεδειγμένη μέθοδος. Ισως τονίζει πως χρειάζεται και αρχηγός και πρόγραμμα, και ιδέες έξω απ’ τα κουτάκια και φρέσκα πρόσωπα, και συμμαχίες και ρετουσαρισμένες κομματικές δομές. Ενα επαναλανσάρισμα δεν αρκεί πια για την επαναφορά.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή