Είναι πραγματικά τόσο περίεργο ώστε να γίνεται δυσεξήγητο πώς είναι δυνατόν χάρη στα πιο ευαίσθητα, ή έστω από τα πιο ευαίσθητα, υποτίθεται, μέλη της κοινωνίας μας, όπως είναι οι καλλιτέχνες, να συνειδητοποιούμε σε όλο το μέγεθός της την ύπαρξη μιας τρομερής αντινομίας. Παραμένει γεγονός αναμφισβήτητο πως σε όσο ευρύτερο επίπεδο τοποθετούνται τα προβλήματα και κυρίως η λύση τους, ακόμα και για τον πιο απομακρυσμένο και αδιάφορο για το τι συμβαίνει παγκοσμίως, άνθρωπο, τόσο περισσότερο να μιλάει ο καθένας με έναν τρόπο σάμπως και το καθετί που φρονεί προσωπικά ο ίδιος, να είναι ό,τι ακριβώς χρειάζεται προκειμένου να πλοηγηθούμε με κάποια σιγουριά μέσα σε έναν ακατανόητο, όπως έχει καταντήσει, κόσμο. Να μην υπάρχει εκ των πραγμάτων το ελάχιστο ουσιαστικό, παρά μόνο κουτσομπολίστικο ενδιαφέρον, για ό,τι εκφέρεται ως προσωπική ιδιοτυπία ή και ως τολμηρή στάση ζωής, που αφορά ωστόσο μόνο στο άτομό σου και να επιμένεις στη μονότονη συχνά επανάληψή του, δεν σε απαξιώνει μόνο ως υπεύθυνη κοινωνική μονάδα, σε καταγγέλλει και ως έναν ιδιαίτερα κουτό άνθρωπο. Καθώς μοιάζει την αδιευκρίνιστη βοή που σχηματίζεται χάρη σε αυτές τις συνεχώς διατυπούμενες ως προσωπικές ιδιοτυπίες ή ως τολμηρές στάσεις ζωής, να τις εκλαμβάνεις ως έκφραση μιας προσωπικής αδιαπραγμάτευτης ειλικρινείας και ελευθερίας.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
