Για χρόνια έκανα Ανάσταση στο Πήλιο. Στο σπίτι της Ξένιας στις Μηλιές. Μεγάλη Βδομάδα, κάτω απ’ τον γαλάζιο, πριν γίνει μοβ, ίσκιο μιας ολάνθιστης γλυσίνας, άκουγα τη λειτουργία απ’ τα μεγάφωνα μιας εκκλησίας πιο κάτω που γέμιζε όλη την πλαγιά με τα Δώδεκα Ευαγγέλια. Την Κυριακή του Πάσχα ξύπναγα με την κνίσα του οβελία και με ηχητική μπάντα κλαρίνα και νταούλια. Ενα τραγούδι μάλιστα, πρώτη φορά που τ’ άκουσα, πρώτη και τελευταία, με συγκίνησε σφόδρα. «Μπροστά τραβάει ο Αυγερινός». Το τραγουδούσε μια παιδική σχεδόν φωνούλα (φωνή παιδίσκης θα έγραφα αν δεν ήθελα να παρεξηγηθώ για τον καθαρευουσιανισμό μου) κι ανάμεσα στο «μπροστά τραβάει» έβαζε μια φράση που έμοιαζε άσχετη με την ιστορία τραγουδώντας «καλέ, πουλάκι μου, να ζήσεις» και συνέχιζε σαν να μη διέκοψε ποτέ τον ρουν του άσματος «Μπροστά τραβάει ο Αυγερινός». Δεν έτυχε να το ξανακούσω ποτέ αυτό το τραγούδι, κι όταν τελευταία θα μπορούσα να το βρω στο YouTube δεν το αναζήτησα, μπας και ήταν καλύτερο στη μνήμη μου και έπεφτα στη μαύρη απογοήτευση. Καλύτερα να αμφιβάλλω. Εγώ ό,τι έκανα στη ζωή μου το έκανα γιατί αμφέβαλλα. Αστεία αστεία, η αμφιβολία μ’ έθρεψε.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή