Σε μια εποχή σκοτεινή, εκεί όπου οι λέξεις λογοκρίνονταν και οι φωνές πνίγονταν, υπήρχαν ακόμη τόποι όπου οι εικόνες μιλούσαν και τολμούσαν. Στις κινηματογραφικές αίθουσες της Αθήνας τη δεκαετία του 1970 το σινεμά δεν ήταν απλώς ψυχαγωγία, ήταν εργαλείο αφύπνισης, χώρος συνάντησης, μια μορφή σιωπηλής αλλά εκκωφαντικής αντίστασης.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
