Από τη μέρα της αποκατάστασής της, η Δημοκρατία είχε ένα κεντρικό στόχο: την ευημερία των πολιτών. Παρά τις καχεκτικές επιδόσεις στην οικονομική ανάπτυξη κι ανεξάρτητα από το κόμμα που κυβερνούσε, ακόμη και ανεξάρτητα από την πορεία της οικονομίας, ή τις διεθνείς εξελίξεις, το κριτήριο επιτυχίας ή αποτυχίας των κυβερνήσεων ήταν το επίπεδο των εισοδημάτων, της αγοραστικής δύναμης και του κορεσμού της διαρκώς αυξανόμενης καταναλωτικής διάθεσης όλων των κοινωνικών στρωμάτων. Παρ’ όλες τις νωπές εμπειρίες της κρίσης, η αποτίμηση των προηγούμενων ηγεσιών στις σφυγμομετρήσεις βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με το τι «έδωσαν» – πολύ λιγότερο με το πώς προετοίμασαν τη χώρα, πώς οργάνωσαν το μέλλον της, σε ποια κατεύθυνση την οδήγησαν, πόσο θωράκισαν ή υπέσκαψαν τις προοπτικές της. Ακόμη και σήμερα, ίδια είναι η κρατούσα αντίληψη: αφού βγήκαμε από την κρίση, μπορούμε να επιστρέψουμε στη χαρούμενη προηγούμενη μέρα της. Μόνη τροχοπέδη στον κατήφορο παραμένει η δέσμευση για δημοσιονομική συνέπεια και η επίγνωση ότι κανείς δεν θα δώσει ξανά τα δανεικά για μια νέα ευφορία.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
