Οι «μεγάλοι συνασπισμοί», οι στιγμές που οι δύο βασικοί εκλογικοί αντίπαλοι δίνουν τα χέρια και αποφασίζουν να συγκυβερνήσουν, δεν σχηματίζονται εύκολα – ούτε καν σε μια χώρα σαν τη Γερμανία, με σύστημα που ευνοεί τις μετεκλογικές διεργασίες μεταξύ των κομμάτων. Η πρώτη φορά ήρθε χωρίς εκλογές, το 1966 στη Δυτική Γερμανία, όταν ο συντηρητικός συνασπισμός κατέρρευσε και ανέλαβαν δράση δύο σημαντικές προσωπικότητες: ο Κουρτ Κίσινγκερ και ο Βίλι Μπραντ. Χρειάστηκαν 39 χρόνια για να ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο και ένα εκλογικό αποτέλεσμα αμφίρροπο – στην επίσημη πρώτη της Ανγκελα Μέρκελ στη θέση της καγκελάριου, το 2005, με κυβερνητικό εταίρο των CDU/CSU το SPD του Γκέρχαρντ Σρέντερ. Η ελληνική κρίση σημαδεύτηκε από παρόμοιους «μεγάλους συνασπισμούς», που μπορεί να έφεραν αποτελέσματα, όμως είχαν την ίδια κατάληξη. Το ΠΑΣΟΚ, ως κεντροαριστερός συγκυβερνήτης της ΝΔ, πλήρωσε σε εκλογικά ποσοστά και δυναμική την επιλογή του, σε βαθμό που εδώ και χρόνια ορκίζεται «ποτέ ξανά».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή
Τελευταία Νέα