Θα μπορούσε κανείς να ξεκινήσει από τον Pierre Andre Taguieff: «Η “τεχνοκρατικοποίηση” της Ευρωπαϊκής Ενωσης ισοδυναμεί με το να εγκαταλείπεται ο ισχυρός μοχλός του ενθουσιασμού και της ελπίδας για “αλλαγή” στους δημαγωγούς της αντιπαγκοσμιοποίησης» («Ο νέος εθνικολαϊκισμός», εκδ. Επίκεντρο, 2013). Φυσικά δεν είναι αρκετή η κρυάδα της ευρωπαϊκής «τεχνοκρατικοφάνειας» για να εξηγήσει την ερωτική μετατόπιση των λαϊκών μαζών. Μου φαίνεται, δε, εξαιρετικά δειλό ο εύκολος και σχετικά ακίνδυνος αντίπαλος (η Ευρώπη) να αποτελέσει το άλλοθι για τη δυσερμηνεία του τραμπισμού. Και είναι αλήθεια ότι γράφονται πάρα πολλά για τον Τραμπ. Σχεδόν υπερερμηνεύεται, όχι μόνο λόγω του αφόρητου ακαδημαϊσμού, πολλών συγγραφέων και πολιτικών παρατηρητών, αλλά πολύ απλά γιατί εμπνέει φόβο. Εννοώ ότι η απροσδιοριστία, οι αντιφάσεις, οι μεγαληγορίες και η νομοθετική ταχύτητα (ενίοτε με κενά διατάγματα) είναι εμπρόθετα, οργανωμένα, γιατί είναι αποδοτικά ως διαπραγματευτικά εργαλεία και ως μέσο διάλυσης αντιστάσεων, αλλά και γιατί ο ίδιος ο νέος ηγεμόνας έχει μια καλοδουλεμένη έλλειψη καλλιέργειας. Ενσωματώνει την αργκό και τον επικοινωνιακό μπρουταλισμό των social media, αλλά και τον αυτοματισμό τους. Δεν τα χρησιμοποιεί, ούτε τα αντιγράφει, απλώς. Είναι η πολιτιστική και πολιτική επιτομή τους.
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε
Ή εγγραφείτε
Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ
