Αν και αποφεύγω τις βαρύγδουπες εκφράσεις, κατά κάποιον τρόπο το «Pulp Fiction» είναι στ’ αλήθεια ένας σταθμός της ζωής μου, επειδή, κυρίως, ήταν η ταινία-γεγονός τη χρονιά της παρθενικής μου επίσκεψης στο Φεστιβάλ των Καννών, τον Μάιο του 1994, όταν έκανε εκεί την παγκόσμια πρεμιέρα της. Ημουν και εγώ εκεί, ένα «ψάρι» που δεν ήξερ που πάνε τα τέσσερα και έτσι ένιωσα από κοντά τον παλμό του κόσμου μπροστά στο φαινόμενο Κουέντιν Ταραντίνο. Εμεινα έκθαμβος από την πρώτη στιγμή που είδα την ταινία και από τότε δεν έχω αλλάξει γνώμη, όσες φορές και αν την έχω ξαναδεί (και είναι αρκετές). Αυτή η ντελιριακή συρραφή παράξενων, νοσηρών, διασκεδαστικών και φαινομενικά ασύνδετων μεταξύ τους ιστοριών έρωτα, πάθους και εγκλήματος με φόντο τον υπόκοσμο του Λος Αντζελες των nineties ήταν ο τρόπος με τον οποίο ο Ταραντίνο (που δικαίως αργότερα θα κέρδιζε το Οσκαρ σεναρίου) «υιοθέτησε» πολλά κινηματογραφικά στυλ για να παραδώσει κάτι απολύτως δικό του.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή