Εχω φίλο, σοβαρό άνθρωπο και συνειδητά άθεο ή, τέλος πάντων, αγνωστικιστή, που μου έχει εξομολογηθεί πως όταν, λίγους μήνες μετά τον θάνατο της μητέρας του, ακολούθησε, σε πόλη της περιφέρειας, την περιφορά του Επιταφίου, έκλαψε, για πρώτη φορά, με λυγμούς διότι μόνο τότε συνειδητοποίησε την απώλεια και το πένθος. Και άλλον φίλο, κομμουνιστή παλαιάς κοπής, που, μετά το «Χριστός Ανέστη» μένει στην εκκλησία έως το τέλος της λειτουργίας διότι «τότε ακούγονται τα ωραιότερα λόγια».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή