Η κληρονομιά και το πνεύμα του

Ομολογώ την αδυναμία μου να διαχειριστώ την αγωνία των εκλογικών αποτελεσμάτων, ακόμη και αν πρόκειται για τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν αντέχω αυτό το είδος της πίεσης και δεν βλέπω γιατί να υποβάλω το ευαίσθητο νευρικό μου σύστημα σε περιττές δοκιμασίες. Επέλεξα, λοιπόν, να τα αγνοήσω και να συγκεντρωθώ σε δύο ζητήματα, τα οποία κρίθηκαν από την εκλογή διαδόχου του Αλέξη Τσίπρα στον ΣΥΡΙΖΑ. Εσείς που διαβάζετε τώρα, κατά πάσα πιθανότητα, γνωρίζετε τα αποτελέσματα και τις απαντήσεις – κατά πάσα πιθανότητα, λέω, επειδή δεν αποκλείω η στήλη να διαβάζεται και από κανονικούς ανθρώπους, που φυσικά δεν έχουν λόγο να γνωρίζουν τι συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ.

Κατ' αρχάς, το άλλο κίνημα, εκείνο που κανένας δεν περίμενε. Αργά το μεσημέρι χθες, όσοι είχαν ψηφίσει υπολογίζονταν μεταξύ 55 και 70.000, εκ των οποίων 25.000 ήταν νέα μέλη, δηλαδή άνθρωποι (και τα δεκαεξάχρονα είναι άνθρωποι, περιέργως...), οι οποίοι γράφτηκαν προκειμένου να ψηφίσουν. Πόσο έγκυρα είναι τα στοιχεία δεν μπορώ να γνωρίζω, καθώς τις πληροφορίες μεταδίδουν δημοσιογράφοι, στους οποίους τα λένε οι αρμόδιοι της εκλογικής διαδικασίας στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν όμως ευσταθούν και έχουμε σημαντικά μεγαλύτερη προσέλευση στις κάλπες από την αναμενόμενη, αν επίσης ένα τόσο σημαντικό ποσοστό τους είναι νέα μέλη και, τέλος, αν σε αυτούς κυριαρχεί η υποψηφιότητα του κυρίου Κασσελάκη, τότε, ναι, μπορούμε να μιλούμε για ένα νέο κίνημα, που δεν το είχαμε υπολογίσει και το οποίο σάρωσε τον ΣΥΡΙΖΑ: το κίνημα του χαβαλέ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι, υποτίθεται, συνασπισμός και των κινημάτων. Το κίνημα του χαβαλέ, όμως, δεν το είχε αντιληφθεί κανένας. Το είδαμε να εκδηλώνεται δυναμικά στις προεκλογική δραστηριότητα, την πραγματική απήχησή του θα τη γνωρίζουμε σήμερα από το ποσοστό που έλαβε ο κύριος Κασσελάκης. Αν μια τόσο κενή και ταυτοχρόνως τόσο σύγχρονη υποψηφιότητα όσο η δική του μπορεί να αναστατώνει τόσο βαθιά τον ΣΥΡΙΖΑ, τότε τα χειρότερα έπονται. Η ελαφρότητα αρκεί για να ξεφουσκώσει τη σοβαροφάνεια της Αριστεράς. Με άλλα λόγια, αν είναι τόσο απλό οι Βησιγότθοι να φθάσουν μέχρι τα τείχη της Ρώμης, μια μέρα θα μπούνε και μέσα.

Το δεύτερο σπουδαίο ζήτημα, κατά τη δική μου αξιολόγηση, είναι η αποτίμηση της κληρονομιάς, της φυσικής και κυρίως της πνευματικής, που αφήνει στον ΣΥΡΙΖΑ ο Παύλος Πολάκης. Η Εφη Αχτσιόγλου κατέφυγε σε περιφράσεις και μετωνυμίες για να καταστήσει γνωστό από νωρίς με πόση χαρά αδημονεί να διαγράψει την πολιτική έκφραση της τοξικής αρρενωπότητας (sic) και όλοι καταλάβαμε ποιον εννοούσε. Αν όμως ο μικρός Γκάτσμπι του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει νονό και Μέντορα τον Πολάκη, έλθει δεύτερος με ποσοστό το οποίο δεν θα επιτρέπει να αγνοηθεί ο κύριος Κασσελάκης την επομένη μέρα, τότε τι γίνεται; Στην περίπτωση αυτή, η κυρία Αχτσιόγλου δεν μπορεί ούτε τον Παύλο Πολάκη να διαγράψει (ο οποίος δεν είναι χαζός για να δώσει αφορμή, όταν ο στρατηγικός στόχος του έχει επιτευχθεί...). Ούτε όμως και τον κληρονόμο του πνεύματός του, δηλαδή τον κύριο Κασσελάκη, που γουστάρει να ξεδοντιάσει δικαστικό και δημοσιογραφικό σύστημα. Ή μήπως έχει το σθένος η κυρία Αχτσιόγλου να προκαλέσει διάσπαση στον ήδη αποδυναμωμένο ΣΥΡΙΖΑ; Επαναλαμβάνω, όμως, ότι όλα αυτά εξαρτώνται από ένα αποτέλεσμα άγνωστο στον συντάκτη.

Προσωπικά, το εύχομαι και το ελπίζω να έχει κάνει την έκπληξη ο κύριος Κασσελάκης, ώστε να έχει συνέχεια το φαινόμενο, το πανηγύρι, το σόου, η παραγωγή, ας το πει ο καθένας όπως θέλει. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το τελευταίο παραμύθι της Αριστεράς, το παραμύθι της υποτιθέμενης ανανεωτικής Αριστεράς. Του αξίζει να τελειώσει ως μιούζικαλ. Θα είναι μια ευπρόσδεκτη αλλαγή υποδείγματος στην ασφυκτικά πομπώδη σοβαροφάνεια της Αριστεράς...

Τέλος, λίγες κουβέντες για τον άλλο Στέφανο, τον μεγάλο Τζουμάκα, τον Big Lebowski του ΠΑΣΟΚ, που έχει μεταναστεύσει προ πολλού στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ευνόητο, τόσο ώστε να υποτιμά βάναυσα τη νοημοσύνη σας αν προσπαθήσω να το εξηγήσω, ότι είναι απαραίτητο (για λόγους προσωπικής ασφαλείας του καθενός μας) να γνωρίζουμε τον αριθμό των συμπολιτών που πιστεύουν ότι ο κύριος Τζουμάκας είναι το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ και το δηλώνουν με την ψήφο τους. Αν υπάρχουν και όσοι υπάρχουν, φοβάμαι ότι διανοητικά ανήκουν μάλλον στο ΚΚΕ, αλλά δεν το έχουν ανακαλύψει ακόμη...