ΝΤΕΖΑΒΟΥ

Δεν ξέρω πόσο δυσάρεστη ή και τρομακτική μπορεί να είναι για κάποιους η αίσθηση του «ντεζαβού» (déjà vu), όμως αν παρουσιαζόταν μπροστά μου εκείνο το παροιμιώδες τζίνι που πραγματοποιεί ευχές, η δική μου θα ήταν να έχω χιλιάδες τέτοια: να θυμάμαι δηλαδή συνεχώς πως πολλά απ’ αυτά που βλέπω, ακούω, ζω, τα έχω ξαναζήσει. Ξαναδεί και ξανακούσει. Και μάλιστα, η ευχή μου δεν θα ήταν μόνο για μένα αλλά για όλους μας. Να έχουμε όλοι την επίγνωση ότι για τόσα και τόσα που γίνονται γύρω μας κάτι θα ‘πρεπε να ξέρουμε παραπάνω: γιατί υπήρξε μια στιγμή που το ξέραμε, και είπαμε στον εαυτό μας «αυτό, μην το ξεχάσω» – και μετά το ξεχάσαμε. Πόσο ευεργετικό θα ήταν, σκέφτομαι, αν πραγματικά θησαυρίζαμε τις γνώσεις που αποκτήσαμε από τις εμπειρίες μας και που όμως μετά, με κάποιον τρόπο, αφήσαμε να κυλήσουν μέσα από τα δάχτυλά μας σαν σκόνη. Πόσο χρήσιμο θα ήταν να είχαμε σαν μια έκτη αίσθηση (πιο οξυμμένη και σε διαρκή επαγρύπνηση) ώστε να χτυπάει μέσα μας ο συναγερμός που λέει: Πρόσεχε, το ξέρεις αυτό· μην προσποιείσαι ότι το ακούς για πρώτη φορά, μην προσποιείσαι ότι εντυπωσιάζεσαι και ότι δεν έχεις ιδέα από πού έρχεται και (κυρίως) πού το πάει.