Υπάρχει δυσαρέσκεια απέναντι στην κυβέρνηση, για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Εξοργιστική ακρίβεια, νεοπλουτίστικες συμπεριφορές στελεχών, ευνοιοκρατία, χοντροκομμένοι «νεοφιλελεύθεροι» δογματισμοί, ουσιαστικός αντιμεταρρυθμισμός, προφανείς διαχειριστικές αδυναμίες κ.λπ. Ομως υπάρχει και μια πιο αφηρημένη δυσαρέσκεια. Μια δυσαρέσκεια – νέφος. Η δυσαρέσκεια αυτή είναι γενική και απλωμένη. Εκκινεί από την ασκούμενη πολιτική, διαχέεται σε όλο το πολιτικό τοπίο. Μπορεί να οδηγήσει εύκολα μακριά από την κυβερνητική παράταξη, αλλά και κάθε παράταξη. Μπορεί να εκτροχιάσει κάποιον τσαντισμένο ή απογοητευμένο, διαμορφώνει όμως, εν τέλει, έναν εύκολα μετακινήσιμο ψηφοφόρο. Η αρχιτεκτονική της πολιτικής σκηνής είναι μαλακή, χωρίς ισχυρά σχήματα, χωρίς περιγεγραμμένους χώρους, χωρίς υπερ-προσδιορισμένες ταυτότητες. Συν-καθορίζεται εν μέρει από όλα τα κόμματα (και όχι μόνο από τον συσχετισμό των δύο μεγάλων) αλλά και από τα «μη κόμματα», τις διαχύσεις και διασχίσεις. Ο τρόπος που θα καταναλωθεί η αρνητική ψήφος θα ορίσει σε μεγάλο βαθμό αυτό που θα υπερισχύσει στις εκλογές.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή