Μετασεισμικές ακολουθίες

Ο σεισμός, όταν χτυπά με τόσο κολοσσιαία δύναμη και σπέρνει τέτοια συμφορά, επιβάλλει το δέος. Δέος, και με τις δύο έννοιες της λέξης – και φόβος και σεβασμός, σεβασμός στον ανθρώπινο πόνο. Πολύ περισσότερο για εμάς που αυτές τις φοβερές σκηνές – τα κτίρια που κατέρρευσαν ακαριαία, σαν να ήταν χάρτινα, τους δρόμους που σχίστηκαν στα δυο, τους ανθρώπους που με ξεπαγιασμένα δάχτυλα ψάχνουν αβοήθητοι στα συντρίμμια κάποιον δικό τους, τα παιδιά που, αφού επέζησαν του σεισμού, πρέπει τώρα να επιβιώσουν στο κρύο, την πείνα και τις επιδημίες – δεν τις παρακολουθούμε από κάπου μακριά, σαν εξωτική ταινία καταστροφής. Κτίζουμε τη ζωή μας πάνω στις ίδιες τεκτονικές πλάκες, που με παρόμοιους τρόπους μετακινούνται και παρόμοιους σεισμούς προκαλούν. Γκρεμίζουν, μέσα σε λίγα, τρομακτικά δευτερόλεπτα, ό,τι κτίζουμε. Και υπενθυμίζουν πως βαθιά κάτω από την επιφάνεια, μια κοινή μοίρα μάς δένει.