Με αργά μα στέρεα βήματα, έχουμε κάνει μια καλή πορεία ως κοινωνία στην αντιμετώπιση των ψυχικών νοσημάτων, με τη συνέργεια προφανώς της επιστήμης αλλά και των φορέων της κοινωνικής πρόνοιας. Ενα μεγάλο μέρος της προοδευτικής αυτής πορείας έχει να κάνει με την απενοχοποίηση απέναντι στο πρόβλημα, αλλά και σε μια νέα αντιμετώπιση κόντρα σε ταμπού και στερεότυπα άλλων δεκαετιών που έθεταν στο περιθώριο κάθε ασθενή ή και τις οικογένειές του. Βασικό επίσης σκέλος σε όλη αυτή τη διαδρομή έχει και η εξέλιξη της ίδιας της ψυχιατρικής αλλά και οι συμπράξεις με άλλες επιστήμες (π.χ. οι κοινωνικοί λειτουργοί) που διαμορφώνουν ένα εντελώς νέο πλαίσιο για τη μάχη απέναντι στις ψυχικές νόσους αλλά και της ορθής φροντίδας όσων υποφέρουν. Βέβαια βήματα πρέπει να γίνουν κι άλλα και προφανώς απαιτούνται και πιο γενναίες τομές στις δομές αλλά και στην ίδια τη θεραπεία. Εδώ δεν θα πρέπει να μπαίνει απλά στο κέντρο ο συμπολίτης μας που χρειάζεται βοήθεια αλλά και η στήριξη στην οικογένειά του και το περιβάλλον του. Η έξοδος από το τούνελ της περιπέτειας αυτής απαιτεί χρόνο αλλά και μια τέτοια μέριμνα που ούτε ενοχή ή ντροπή να νιώθει κανείς, ούτε αδιέξοδο τον περίγυρό του, συχνά με αποτέλεσμα την παραίτηση ή την περιθωριοποίηση. Ολα αυτά έχουν σημασία σήμερα που βγαίνουν στο φως το δράμα του Αλιάκμονα και οι κατηγορίες κατά της μητέρας για τον πνιγμό του βρέφους. Οφείλουμε να είμαστε μια κοινωνία αλληλεγγύης, συνοχής και με σύμμαχο την επιστήμη και μια χώρα που δεν θα διανοείται να καταγράφει τέτοιες μαύρες σελίδες.