Οι «ήρωες της δεύτερης γραμμής» στη λογοτεχνία, στις τέχνες και στον κινηματογράφο κρύβουν και αυτοί τη δική τους μυθολογία. Ξεχασμένοι, αφανείς και «ατραγούδιστοι», περιμένουν υπομονετικά το περίσσευμα της έρευνας σε μια μεταγενέστερη εποχή για να αναδειχθεί το δικό τους παράδειγμα. Μια από αυτές τις περιπτώσεις, ο Βασίλης Μεσολογγίτης (1906-1988), συστήνεται μέσα από την έκδοση «Ο κουρασμένος της ηδονής – εξομολογήσεις σ’ ελεύθερο ρυθμό» (Κίχλη), σε φιλολογική επιμέλεια και επίμετρο της καθηγήτριας Γαλλικής και Νεοελληνικής Φιλολογίας Αλεξάνδρας Σαμουήλ. Στο πρώτο μέρος παρατίθεται η ομότιτλη ποιητική σύνθεση του Μεσολογγίτη, τον οποίο, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, οι μεταγενέστεροι θυμόντουσαν περισσότερο ως ηθοποιό (ήδη κατά τον Μεσοπόλεμο) ή πρόεδρο του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών. Κι όμως, το 1926 στη συλλογή «Ο κουρασμένος της ηδονής», που αποτελείται από εννέα μέρη, γράφει πρώτος σε μοντερνιστικό ελεύθερο στίχο, δημοσιευμένο αυτοτελώς. Ακολουθεί ενδεικτικά το 7ο μέρος:

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή