Δεν ξέρω από πού αντλεί θάρρος ένας πολιτικός για να κατακεραυνώσει την επέμβαση της αστυνομίας στις φοιτητικές εστίες του Εθνικού Μετσόβιου Πανεπιστημίου (που θα ‘λεγε και μια ψυχή). Από τη θεωρητική του επάρκεια; Από την πεποίθηση ότι το κοινό του θα τον επικροτήσει, οτιδήποτε κι αν πει; Από την παλιά μαρξιστική πίστη στη δύναμη του «λούμπεν προλεταριάτου»;

Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορώ να μη δω με μια μικρή δόση θαυμασμού τον Δημήτρη Τζανακόπουλο που, οπλισμένος με τον αντισυστημισμό του, καταγγέλλει από την τηλεόραση την επιχείρηση της αστυνομίας ως «επίδειξη αυταρχισμού και κατατρομοκράτησης». Θαυμασμός για το θάρρος του να μην κρύβει την απέχθειά του στην επιβολή του νόμου, για την επιμονή στην προστασία ληστών και εμπόρων ναρκωτικών, τελικά για την πάση θυσία επένδυση σε οποιονδήποτε εργάζεται για την ανασφάλεια της κοινωνίας, μια που από την ανασφάλεια και την αποσταθεροποίηση μπορεί να κλονιστεί το κράτος και να παραδοθεί ακόμα μια φορά στα χέρια των εκπροσώπων του κινήματος.  

Είμαι με τον Τζανακόπουλο και την τερατώδη ειλικρίνειά του. Την προτιμώ από τη ρητορική εκείνων που, παρά την επιμονή του κόμματος στην αποσάθρωση οποιασδήποτε αξίας μάς κάνει κοινωνία, επιμένουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να απευθυνθεί στο Κέντρο, ως ο «προοδευτικός» (προοδευτικός!) πόλος του.

Vidcast: Αnestea the Podcast με την Ελένη Φουρέιρα
Τελευταία Νέα