Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Πρώτη φορά που πήρα στα χέρια μου γραπτές προτάσεις της τρόικας ήταν στις 25 Ιουνίου του 2015 στο Eurogroup εκείνης της ζοφερής ημέρας. Εως τότε δεν μας είχαν δώσει ούτε μια σελίδα Α4! Διαβάζοντάς τις εν τάχει, και με τα μάτια όλου του Eurogroup πάνω μου, διαπίστωσα ότι πρότειναν πράγματα που ήταν αδύνατον να αποδεχθεί όχι μόνο η ελληνική πλευρά, αλλά ούτε η Κριστίν Λαγκάρντ (διευθύντρια του ΔΝΤ τότε) ή ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Μετά από πιεστικά μου ερωτήματα και συζήτηση που διήρκησε ώρες, Λαγκάρντ και Σόιμπλε το παραδέχθηκαν: Οι προτάσεις που μου κατατέθηκαν ήταν τεχνικά προβληματικές. Μάλιστα, ο γερμανός υπουργός Οικονομικών το δήλωσε ευθαρσώς: «Δεν πρόκειται να μεταφέρω τέτοιες προτάσεις στη Βουλή μου» είπε. (Μπορείτε να τους ακούσετε με τα αφτιά σας στο euroleaks.mera25.gr). Τότε ήταν που παρενέβη ο πρόεδρος του Eurogroup, ο Γ. Ντάισελμπλουμ, για να κλείσει βιαστικά τη συζήτηση με ένα τελεσίγραφο: «Αυτό ή τίποτα». Ηταν προφανές ότι είχε εντολή να μας εξωθήσει στο… τίποτα.
Επτά χρόνια αργότερα, το ευρύτερο ερώτημα είναι: Γιατί μας έστειλαν ένα μνημονιακό τελεσίγραφο που, και να το αποδεχόμασταν, δεν ήταν εφαρμόσιμο - όπως σωστά κατάλαβαν, και προς τιμήν τους παραδέχθηκαν, Λαγκάρντ και Σόιμπλε; Η απάντηση είναι απλή: Τα μνημόνια δεν ήταν σχεδιασμένα για να πετύχουν τους προβεβλημένους στόχους τους. Ο Τόμσεν, η Μέρκελ, ο Βίζερ κι η λοιπή παλιοπαρέα γνώριζαν εξαρχής ότι ακόμα κι αν όλες οι θεότητες, μαζί με σύσσωμο τον ελληνικό λαό, προσπαθούσαν να τα εφαρμόσουν κατά γράμμα, τα νούμερα δεν έβγαιναν. Ομως δεν τους ενδιέφερε. Αλλος ήταν ο στόχος τους.
Το 1ο Μνημόνιο είχε ως κρυφό στόχο να στηριχθούν οι ανόητες, πτωχευμένες γαλλογερμανικές τράπεζες. Επετεύχθη πλήρως. Ομως, μέσα σ' έναν χρόνο η «πιστωτική κάρτα» που χρησιμοποίησαν εξαντλήθηκε και χρειάστηκε το 2ο Μνημόνιο του 2012. Για να υπερψηφίσουν τα Κοινοβούλια, τους υποσχέθηκαν ότι θα είναι η τελευταία «πιστωτική κάρτα» που δίνεται στο ελληνικό κράτος - πως τον Δεκέμβρη του 2014 θα ολοκληρωνόταν το «πρόγραμμα» χωρίς να δοθεί και τρίτη. Ναι, αλλά αυτό ήταν αδύνατον χωρίς να κουρευτεί το χρέος των δύο πρώτων μνημονίων.
Να λοιπόν γιατί, αρνούμενοι να «κλείσουν» την τελική αξιολόγηση του 2ου Μνημονίου, εξανάγκασαν τον Αντώνη Σαμαρά να πάει σε εκλογές. Να γιατί πέντε μήνες δεν διαπραγματεύονταν, αλλά ροκάνιζαν τον χρόνο. Να γιατί την 25η Ιουνίου μου παρουσίασαν μια πρόταση-μνημόνιο εντυπωσιακά πιο θνησιγενή ακόμα κι από το 1ο και το 2ο Μνημόνιο: Για να πούμε, αναγκαστικά, ΟΧΙ! Για να μας κλείσουν τις τράπεζες. Και να ρίξουν το φταίξιμο στην Αριστερά για το 3ο Μνημόνιο - για την τρίτη «πιστωτική κάρτα».
Την επόμενη μέρα εκείνου του Eurogroup, ο Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε ότι θα θέσει το τελεσίγραφο που έλαβα στην κρίση του λαού. Μπορεί ήδη να είχε διαρρηχθεί η μεταξύ μας σχέση, και να θέλαμε ο καθένας διαφορετική ετυμηγορία από τον λαό μας, όμως η απόφαση για διεξαγωγή δημοψηφίσματος ήταν απολύτως ορθή.
Σκεφτείτε το: Η επίσημη Ευρώπη έθεσε τη δημοκρατικά εκλεγμένη (αλλά μειοψηφούσα στον λαό) κυβέρνηση ενός χρεοκοπημένου κράτους προ στυγνού τελεσίγραφου. Τι πιο σωστό και δημοκρατικό από το να πει στον λαό: «Εσύ αποφασίζεις!». Ανεξάρτητα του αν πιστεύει κανείς ότι η ετυμηγορία έπρεπε να είναι ΝΑΙ ή ΟΧΙ, ήταν μια κορυφαία δημοκρατική στιγμή στην ελληνική, αλλά και τη διεθνή, πολιτική ιστορία.
Από τη δική μου σκοπιά, το ΟΧΙ ήταν ο μόνος τρόπος να απελευθερωθεί η χώρα από την αποικία χρέους, οι επιχειρήσεις από τον 24% ΦΠΑ και τις χυδαίες προπληρωμές φόρου, οι πολίτες από τη λεηλασία που ζει σήμερα στα χέρια των ολιγαρχών της ενέργειας, οι δανειολήπτες από τον τρόμο των αρπακτικών ταμείων - ακόμα κι αν χρειαζόταν να καταβάλουμε το βραχυχρόνιο κόστος ενός Grexit.
Το ότι ακυρώθηκε από τον κ. Τσίπρα το ίδιο βράδυ εκείνη η γενναία και σοφή ετυμηγορία, που προσέθεσε μια ακόμη ένδοξη σελίδα αγώνων του ελληνικού λαού για δημοκρατία και κοινωνική προκοπή, καθήλωσε την Ελλάδα στην εντός του ευρώ μόνιμη αποτελμάτωση και παρακμή. Επιπλέον, επέτρεψε στην κυρία Μέρκελ (μέσω της γενικευμένης απο-επένδυσης) να μεταλαμπαδεύσει από τη μικρή Ελλάδα σε ολόκληρη την Ευρώπη την αποτελμάτωση και την παρακμή - κάτι που βλέπουμε πλέον σήμερα αντικρίζοντας μια όλο και πιο κατακερματισμένη, διστακτική, αντιδραστική, ανήμπορη και παραπαίουσα Ευρώπη.
Ο Γιάνης Βαρουφάκης είναι επικεφαλής του ΜέΡΑ25
