Η κρυφή γοητεία της λάθος πλευράς

Θα διαφωνήσω - για μία μόνη φορά - με τον φίλο Ηλία Κανέλλη, ο οποίος στη χθεσινή στήλη του βαπτίζει «υπερπατριωτική συνιστώσα» τους Γ. Τσίπρα (εξάδελφο), Θ. Δρίτσα και Γ. Κατρούγκαλο, επειδή συντηρούν την γκρίνια σχετικά με τον οπλισμό που έστειλε η Ελλάδα στην Ουκρανία. Αν θέλουμε να είμαστε σεβαστικοί προς την ένδοξη ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ, θα πρέπει να ονομάσουμε τη συγκεκριμένη τάση «συνιστώσα ΑΝΕΛ». Βεβαίως, οι συγκεκριμένοι βουλευτές δεν προέρχονται από τους ΑΝΕΛ, συνεχίζουν όμως την παράδοση που απορρόφησε ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν κατάπιε τους ΑΝΕΛ. Θυμίζω ότι οι ΑΝΕΛ αποσυντέθηκαν μετέχοντας στη συγκυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος απορρόφησε αμέσως τα υπολείμματα της αποσύνθεσης. Δεν είναι φυσικό κάτι να έχουν αφομοιώσει;

Υπάρχει και αντίλογος, όμως, που λέει ότι, ούτως ή άλλως, πάντα συνυπήρχαν στον ΣΥΡΙΖΑ και η εξ αριστερών και η εκ δεξιών ρωσοφιλία (που είναι αμφότερες εξίσου σοβαρές παθήσεις). Συνεπώς, η ρωσοφιλία προϋπήρχε και ήταν από τα συγκολλητικά στοιχεία που τους ένωσαν, δεν την κληρονόμησαν από τους ΑΝΕΛ. Σύμφωνοι! Δεν είναι κρίμα όμως να ξεθωριάσει αυτή η γλυκιά ανάμνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ; Ας τη συντηρήσουμε, λοιπόν, συμφωνώντας ότι μιλούμε για τη συνιστώσα ΑΝΕΛ.

Εν πάση περιπτώσει, εκεί που δεν θα διαφωνήσουμε είναι στη διαπίστωση της σταθερά φιλοπουτινικής στάσης του ΣΥΡΙΖΑ. Θα προσέθετα μάλιστα ότι ολοένα οξύνεται ο πόνος για τον Πούτιν. Μόλις προχθές, λ.χ., μου έλεγε φίλος από την Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης (αλλοδαπός μάλιστα) πόσο καλή εντύπωση του έκανε η ομιλία του Βαγγέλη Βενιζέλου, που ήταν ο ένας εκ των δύο προσκεκλημένων ομιλητών της συνέλευσης, και αντιθέτως πόσο άθλια ήταν η παρέμβαση του Γ. Κατρούγκαλου. Τους είπε, εν ολίγοις, ότι η Ευρώπη δεν πρέπει να ξεχνά τα εγκλήματα των Αμερικανών (στα οποία, υποθέτω, συγκαταλέγει και τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου στον Ειρηνικό...) και ότι πρέπει να αντιδράσει στις κυρώσεις που επιβάλλονται στη Ρωσία. Αλλά αυτός είναι γνωστό ότι ανδρώθηκε στην ΚΝΕ και, κατά δήλωσή του, παραμένει κομμουνιστής. Είναι η κρυφή γοητεία που ακόμη ασκεί η λάθος πλευρά της Ιστορίας.

Δεν είναι ο μόνος εκεί μέσα που λιώνει από νοσταλγία. Οι περισσότεροι «σύντροφοι» στην ίδια κατάσταση βρίσκονται. Εξηγείται η νοσταλγία τους, αν λάβουμε υπ' όψιν ένα σχετικά ασήμαντο γεγονός από τον πολυκύμαντο βίο του Πούτιν. Το 1999, μόλις είχε γίνει πρωθυπουργός για πρώτη φορά και μόλις έντεκα ημέρες πριν από το γύρισμα του αιώνα, η πρώτη επίσημη πράξη του Πούτιν ως πρωθυπουργού ήταν να εντοιχίσει πλάκα προς τιμήν του Γιούρι Αντρόποφ στο περιβόητο κτίριο Λουμπιάνκα, όπου στεγάζονταν οι υπηρεσίες ασφαλείας του σταλινικού καθεστώτος. Ο Αντρόποφ δεν ήταν ο οποιοσδήποτε· εκτός από επικεφαλής της KGB, στο λεγόμενο Πολίτμπιρο, ήταν ο πιο σθεναρός και επίμονος υποστηρικτής της σκλήρυνσης του σοβιετικού καθεστώτος κατά τη δεκαετία του 1980. Ούτε η ημερομηνία που διάλεξε ο Πούτιν ήταν τυχαία: η 20ή Δεκεμβρίου ήταν στη Σοβιετία η Ημέρα της Τσέκα (η μυστική αστυνομία που ίδρυσε ο Ντρεζίνσκι) και τη συγκεκριμένη ημέρα του 1999 ήταν η επέτειος των 80 ετών από τη δημιουργία του πιο παράλογου και δολοφονικού μηχανισμού που γνώρισε ποτέ η Ρωσία.

Πώς θέλετε μετά να μην τον αγαπάνε και να μην ανησυχούν για την τύχη του, με όλα αυτά που έχει μπλέξει; Στην Ελλάδα, οι κομμουνιστές και οι απόγονοί τους, οι νεοκομμουνιστές, βίωσαν το ναυάγιο της Σοβιετίας χειρότερα και από τους ίδιους τους σοβιετικούς πολίτες. Και όπως οι τελευταίοι αποφεύγουν να συζητούν, να κρίνουν, ακόμη και να σκέφτονται το ένοχο παρελθόν, παρομοίως και οι δικοί μας. (Φαντασθείτε, δηλαδή, τι πετριά είναι! Ανήκεστος η βλάβη...) Κι έπειτα, είναι και ο φόβος της Ζαχάροβα. Τη φαντάζεστε με τη δερμάτινη στολή της Τσέκα και το μαστίγιο στο χέρι;

Και κάτι τελευταίο για τη στρατιωτική βοήθεια της Ελλάδας, που ελπίζω να μην εκνευρίσει τα πουτινάκια. Αλλος φίλος, και αυτός από το εξωτερικό, μου έστειλε σειρά φωτογραφιών από τους ρωσόφιλους αντάρτες, που πολεμούν μαζί με τους Ρώσους στα ανατολικά και τους οποίους, βεβαίως, εξοπλίζει η Μόσχα. Στις φωτογραφίες εικονίζονται καθαρά να είναι οπλισμένοι με το τυφέκιο Mosin-Nagant, που είναι πολύ αξιόπιστο όπλο, αλλά για τα μέτρα του 1891, όταν σχεδιάστηκε. Φορούν, επίσης, ρωσικά κράνη της δεκαετίας του 1950. Επομένως, τα 20.000 Καλάσνικοφ που στείλαμε εμείς έχουν την αξία τους...