Η σχέση συγγραφέων και διανοουμένων με το ποδόσφαιρο είναι σχέση βιωματική, ερωτική, άρα υπαρξιακή. Ο Καμί έμαθε από αυτό «όσα (θα) γνώριζε περί ηθικής», ενώ μία βδομάδα μετά την απονομή του Νομπέλ (1957) θα σχολιάσει φλεγματικά, φιλοσοφημένα θαρρείς, μέσα στο «Παρκ ντε Πρενς», το μοιραίο λάθος του τερματοφύλακα σε σχετική ερώτηση του δημοσιογράφου. Από τον Χόρβατ μέχρι τον Χάντκε κι από τον Ναμπόκοφ μέχρι τον Σίλιτοου (αλλά και τους «δικούς μας» Μ. Αναγνωστάκη, Γ. Μαρκόπουλο, Θ. Γκόνη και Ν. Βαγενά), η «στρογγυλή θεά», που για τον αυστριακό νομπελίστα «έχει ψυχή», θα συναρπάσει πάντως έναν ιδιαίτερα: τον Πιέρ Πάολο Παζολίνι (1922-1975).

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή