Η μοναξιά του Πατούλη

Miserabile visu. Τον λυπήθηκα. Και για να λυπηθώ εγώ τον Πατούλη σημαίνει ότι ήταν πράγματι αξιολύπητος. Ξενυχτισμένος και ηθικά καταρρακωμένος, στη χθεσινή τηλεοπτική συνέντευξή του, σου έδινε την εντύπωση ότι τα άφαντα εκχιονιστικά της Περιφέρειας είχαν περάσει πάνω από το πρόσωπό του και μετά είχαν κάνει και όπισθεν, για να ολοκληρώσουν τη δουλειά.

Από προχθές ξεκίνησε ο περιφερειάρχης να περιφέρει τον καημό του στα κανάλια, παραπονούμενος επειδή μόνον εκείνος, όπως υποστηρίζει, είχε την ανδρεία (sic) να αναλάβει τις ευθύνες του, εν αντιθέσει με τους άλλους φορείς του κράτους, που επίσης εμπλέκονται στην πολιτική προστασία και τώρα κρύβονται. Αυτούς που εννοεί δεν τους κατονομάζει (η ασάφεια και οι περικοκλάδες είναι το ύφος του και το ύφος είναι ο άνθρωπος...), αν και είναι ευκόλως αντιληπτό ότι εννοεί κυρίως τον υπουργό Πολιτικής Προστασίας. Ομως ο ατυχής υπουργός δεν είχε καμία εκτελεστική δυνατότητα, πέραν της σύγκλησης των αρμοδίων σε συσκέψεις. Ο Χρήστος Στυλιανίδης «απλώς προήδρευε» - κατά κυριολεξία, χωρίς την ειρωνική χροιά που έδωσε κάποτε ο Ανδρέας Παπανδρέου στη συγκεκριμένη φράση.

Ο Πατούλης νιώθει ότι τον έχουν κλειδώσει στον κύφωνα, με το κεφάλι του να εξέχει, για να πετάει ο κάθε περαστικός σάπιες τομάτες και να ευχαριστιέται. Διαρκώς αντιπαραβάλλει τη δική του συγγνώμη (για την Κατεχάκη και τη Μεσογείων) με τη σιωπή των άλλων συνυπευθύνων και, για πρώτη φορά στα 22 χρόνια που υπάρχει και κοσμεί τον δημόσιο βίο, αισθάνεται μόνος και απροστάτευτος από το πλέγμα της συλλογικής ανευθυνότητας του κράτους.

Ας μην αισθάνεται όμως μόνος, γιατί δεν είναι. Η συγγνώμη του μπορεί να ήταν γνήσια -δεν θα το αμφισβητήσω -, αλλά δεν ήταν ολόκληρη. Γιατί, όταν δήλωνε ξανά και ξανά ότι «είμαστε απολύτως έτοιμοι» (το επίρρημα απολύτως ήταν σε όλες τις απαντήσεις του) και αποδεικνύεται, εκ των υστέρων, ότι η Περιφέρεια ούτε την απαραίτητη ποσότητα του αλατιού είχε προμηθευτεί ούτε τα συνεργεία καθαρισμού είχε μισθώσει, τότε ή ο Πατούλης έλεγε ψέματα ενσυνειδήτως ή είχε πλήρη άγνοια της πραγματικής κατάστασης, χωρίς να αποκλείεται να ισχύουν και τα δύο. Δεν διαφέρει, λοιπόν, από τους άλλους τους οποίους μέμφεται. Εκτός αν πράγματι πίστευε ότι χωρίς αλάτι και συνεργεία αντιμετωπίζεται μια χιονοθύελλα. Στην περίπτωση αυτή, καμιά συγγνώμη εκ μέρους του δεν χρειάζεται. Του χρειάζεται μάλλον γιατρός - κανονικός, όχι συνδικαλιστής...

ΑΣΥΝΕΠΗΣ ΣΤΑ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΤΟΥ
Η δικαιολογία που επαναλαμβάνεται διαρκώς από τους αρμοδίους είναι ότι η κακοκαιρία ξεκίνησε νωρίτερα από το αναμενόμενο. Αυτό είναι ακριβές και το γνωρίζουμε όλοι. Δικαιολογία όμως δεν είναι σε καμία περίπτωση. Διότι αν η κακοκαιρία είχε έρθει στην ώρα της, απλώς θα είχε βοηθήσει η τύχη, ώστε να μην αποκαλυφθεί η ανεπάρκεια του συστήματος της πολιτικής προστασίας. Θα εξακολουθούσε να υπάρχει, χωρίς εμείς να το γνωρίζουμε. Κατά συνέπεια, από εδώ και πέρα οι επιλογές είναι οι εξής δύο: είτε κάνουμε μια σοβαρή προσπάθεια να συνετίσουμε τον καιρό, ώστε να μάθει επιτέλους ο μπαγάσας να τηρεί τα ραντεβού του, είτε αλλάζουμε το υπάρχον σύστημα.

Για να το ξαναπώ, λοιπόν, δικαιολογία δεν είναι ότι η κακοκαιρία ήλθε νωρίτερα. Είναι όμως ένα σοβαρό επιχείρημα για την αναδιοργάνωση της πολιτικής προστασίας, με πλήρεις αρμοδιότητες και (προς Θεού!) χωρίς καθόλου συναρμοδιότητες. Ειδάλλως, διατηρούμε το κομφούζιο της συνυπευθυνότητας, που σημαίνει τη διάχυση της ευθύνης και, εν τέλει, την ανευθυνότητα. Αυτό μπορεί να βολεύει πρόσκαιρα τους «κρίκους της αλυσίδας», κατά την πατούλειο ορολογία. Μπορεί επίσης να θεωρείται και «δημοκρατικό» από κάποιους κρετίνους που ταυτίζουν τη δημοκρατία με την εξίσωση. Είναι και ψευδές όμως, διότι η ευθύνη που διαχέεται δεν χάνεται κάπου στον αιθέρα. Στις δημοκρατίες, στο τέλος τη χρεώνεται πάντα ο Πρωθυπουργός. Θα είναι κρίμα αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιτρέψει να του συμβεί αυτό - μολονότι, δεν αμφιβάλλω, θα προκαλούσε μεγάλη χαρά στον Νικήτα Κακλαμάνη και τους λοιπούς της αυτής  συνομοταξίας...