Έντυπη Έκδοση
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου του tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
Αν είστε συνδρομητής μπορείτε να συνδεθείτε από εδώ:
Αν θέλετε να γίνετε συνδρομητής μπορείτε να αποκτήσετε τη συνδρομή σας εδώ:
Εγγραφή μέλους
Πρώτη φορά συστήθηκε στο κοινό της «Γης της ελιάς» στο 61ο επεισόδιο. Ο Ιάκωβος, ο χαμένος αδερφός της οικογένειας Βρεττάκου, επέστρεψε στη Μάνη έπειτα από δύο δεκαετίες, ανατρέποντας τα δεδομένα τόσο στον συγγενικό όσο και τον ευρύτερο φιλικό του κύκλο. Το σκοτάδι που κουβαλάει από το παρελθόν του πλέον το μεταφράζει σε φως και επιχειρεί με τις πράξεις του να βοηθήσει τους ανθρώπους του και να διορθώσει τις αδικίες που πέφτουν στην αντίληψή του. Γι' αυτό και ο ρόλος που υποδύεται ο Στέφανος Κυριακίδης στην καθημερινή δραματική σειρά του Mega που σκηνοθετεί ο Ανδρέας Γεωργίου και υπογράφει σεναριακά η Βάνα Δημητρίου έχει σε γενικές γραμμές ένα θετικό πρόσημο. Και μέσα σε λίγους μήνες έχει καταφέρει να γίνει από τους πλέον αναγνωρίσιμους της σειράς, αφήνοντας το αποτύπωμά του στην ιστορία της. Για τη μέχρι τώρα πορεία του στη «Γη της ελιάς» μίλησε ο Στέφανος Κυριακίδης στα «Πρόσωπα».
Πώς είναι η εμπειρία της σειράς για εσάς;
Είμαι απόλυτα ευχαριστημένος. Γιατί καλούμαι να παίξω ένα πάρα πολύ ωραίο κείμενο που έχει ποικιλία σκηνών και χαρακτήρων, καλούμαι να προκαλέσω τον ίδιο μου τον εαυτό για να πλησιάσω όσο καλύτερα μπορώ τον ρόλο στο πλαίσιο της ιστορίας. Κι επειδή ως ρόλος έχω επαφή σχεδόν με όλους τους υπόλοιπους χαρακτήρες, έχει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον το πώς χειρίζεται τον καθέναν ο Ιάκωβος και πώς συμπεριφέρεται με τον καθένα ξεχωριστά. Για μένα το μεγαλύτερο δέλεαρ σε αυτή την περίπτωση είναι ότι δημιουργεί δυαδικές σχέσεις χωρίς να προσαρμόζεται, έτσι είναι. Ενα στοιχείο που χαρακτηρίζει τον ρόλο όπως γράφει και η Βάνα είναι πως έχει μάθει να μπαίνει στη θέση του άλλου κι έτσι μπορεί μόνο να συναισθάνεται. Ενα άλλο είναι η ατάκα στα πρώτα επεισόδια μιλώντας στον Λυκούργο πως δεν μπορεί να ξεχάσει αυτό που του έκανε. Και το τρίτο στοιχείο σε μια στιγμή εξομολόγησης αυτό που είχε πει πως άλλες φορές είναι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου κι άλλες ο χειρότερος. Τι πάλη γίνεται μέσα σ' αυτόν τον άνθρωπο; Τι τον βαραίνει; Αυτά είναι πολύ ερεθιστικά στοιχεία. Είναι πολλαπλά ευχαριστημένος στο δημιουργικό αλλά και το τεχνικό κομμάτι της σειράς.
Πώς θα τον δούμε τον Ιάκωβο να εξελίσσεται;
Εμένα με απασχολεί το θέμα της εμφάνισής του. Αυτή τη στιγμή ο Ιάκωβος πηγαίνει, κάνει πράγματα, βοηθάει, έστω κι αν έχει σκοτεινό παρελθόν. Βρίσκεται σε μια ιστορία ερωτική με την Αθηνά. Και για μένα αν προχωρήσει η σχέση αυτή δεν είναι μια απλή σχέση. Αλίμονο αν σε αυτή την ηλικία έχει παθιαστεί από έρωτα. Είναι μια κόντρα σε ολόκληρο το σύστημα. Σε αυτό που υπάρχει σε οποιαδήποτε μορφή κοινωνίας που είναι καταπιεστική. Εδώ έχουμε μια οικογένεια που την εκπροσωπεί ο Ισίδωρος, δηλαδή το κατεστημένο, και ο Ιάκωβος πάει κόντρα σε αυτό και με όλη την κοινωνία. Σε αυτή τη μικρή κοινωνία που εκφράζεται ακριβώς ό,τι συμβαίνει στη ζωή μας, όπως η βία που πηγάζει από τις παραδόσεις. Αυτός ο άνθρωπος έχει το κουράγιο μαζί με την Αθηνά να πάει κόντρα στις παραδόσεις, όχι για να το διορθώσει, γιατί δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Αυτή είναι η μορφή της δραματικότητάς τους γιατί παρ' όλο που ξέρουν, το προχωράνε.
Πόσο κοντά αισθάνεστε στον Ιάκωβο;
Στα τόσα χρόνια που δουλεύω στο θέατρο και την τηλεόραση, προσπαθώ πάντα να βρω στοιχεία του ρόλου που έχει κάθε άνθρωπος μέσα του. Πιστεύω ότι έχουμε πάρα πολλά που δεν τα έχουμε βγάλει και νομίζουμε ότι ενώ είμαστε καλοί, μας βγαίνει ξαφνικά κάτι άλλο. Αισθάνομαι πολύ κοντά σε αυτό το στοιχείο που δεν θέλω να στενοχωρώ κανέναν και θέλω τα πράγματα να ομαλοποιούνται. Από εκεί και πέρα όμως το κοντινό μπορεί να μου βγει και σε άλλη κατεύθυνση. Γιατί ξαφνικά παίζοντας αρχίζεις και μπαίνεις στον ρόλο, ταυτίζεσαι και γίνονται κάποιες διεργασίες μέσα σου και αναρωτιέσαι πώς βγήκαν διάφορα στοιχεία. Εκεί αισθάνομαι πάρα πολύ ωραία στο να ψάξω να βρω στοιχεία του ρόλου μέσα μου. Η μνήμη είναι περίεργη και δεν είναι προσωπική μας. Την κουβαλάμε από γενιά σε γενιά κι εκεί που δεν περιμένεις, σου βγαίνει. Είναι και καλό αυτό αλλά και επώδυνο. Η δουλειά μας είναι και να πονάμε αλλά και να δημιουργούμε. Και δημιουργία χωρίς πόνο δεν γίνεται.
Εσείς είστε κατ' εξοχήν θεατρικός ηθοποιός και στην τηλεόραση κάνετε επιλεγμένες δουλειές.
Είναι κάποιοι σταθεροί κανόνες μέσα μου που με κατευθύνουν προς κάθε δουλειά που θα έπρεπε να είμαι. Κάθε φορά που είναι να κάνω μια δουλειά, κοιτάω τους συνεργάτες. Αν είναι κάτι που δεν με κάνει να χαρώ, να ευχαριστηθώ, δεν μπορώ να προχωρήσω. Ετσι κινήθηκα μέχρι τώρα κι έτσι θα προσπαθώ να κινούμαι μέσα σε αυτά τα πλαίσια. Μέχρι στιγμής οι επιλογές μου δεν με απογοήτευσαν. Οταν είχα διαβάσει ότι ανεβαίνει η «Γη της ελιάς» με αυτούς τους συντελεστές είπα ότι είναι ωραία δουλειά αυτή. Κι όταν με πήρε η Βάνα Δημητρίου για να συμμετάσχω, είπα ναι αμέσως. Οταν κάνεις μια επαφή μ' έναν άνθρωπο, καταλαβαίνεις περίπου τι θ' ακολουθήσει. Μιλώντας με τον Ανδρέα Γεωργίου μου ενέπνευσε εμπιστοσύνη και ασφάλεια και τον εμπιστεύτηκα. Τα νέα τα παιδιά πρέπει να τα δεις από κοντά, να δεις πώς σκέφτονται και τότε πια είναι το δικό σου θέμα αν μπορείς ν' ακολουθήσεις τη σκέψη αυτών των παιδιών. Δεν μπορείς να πεις «αυτός είναι νέος, εγώ παλιός, άρα ξέρω εγώ». Αν το πεις αυτό, καθάρισες. Τα νέα παιδιά κουβαλάνε και το καινούργιο. Σκοπός είναι να φρεσκάρεις πάντα τον εαυτό σου. Κάποτε σε μια καλλιτεχνική διαφωνία με τον Ανδρέα Βουτσινά, πάνω σε μια έπαρση εγώ του είπα «Ασε με, ρε Ανδρέα, έχω παίξει 120 ρόλους εγώ» και μου απάντησε «Στέφανε, αυτό είναι το πρόβλημα. Να βγάλεις τους 120 ρόλους για να πιάσεις τον 121ο».
Εχετε κάποιες συνεργασίες που κρατάτε πολύ ζωντανές μέσα σας;
Πάρα πολλές. Από το θέατρο έχω πολύ καλές στιγμές, πολλές συνεργασίες. Δόξα τω Θεώ είμαι καλυμμένος. Είναι δυνατόν να στεναχωριέμαι όταν έχω παίξει 31 χρόνια στην Επίδαυρο (κρατάμε το ρεκόρ); Είναι δυνατόν να μην έχω καλές μνήμες από όλους αυτούς τους σκηνοθέτες που έχω δουλέψει; Να νιώθω 10 και 15 χιλιάδες κόσμο και να μην δίνω την ψυχή μου; Δεν μπορώ να ξεχωρίσω στιγμές. Στην καριέρα μου είχα την ευκαιρία να ασχοληθώ με μεγάλα κείμενα. Αλλά από την άλλη και οι μεγάλοι μπορεί να σου κάνουν ζημιά. Μπορεί να σε καλύψουν τελείως και να ζητάς το κάτι παραπάνω από τον άλλον. Ενώ ένας νέος έχει άλλη οπτική. Και πρέπει να τον ακούσω. Στη δραματική σχολή που διδάσκω, όταν τα παιδιά μού προτείνουν και μου λένε πράγματα ερμηνευτικά, είναι χαρά μου. Οταν ένας νέος σκηνοθέτης σού λέει κάτι διαφορετικό και σε αιφνιδιάζει, είναι ωραίο. Γιατί αυτός λειτουργεί στο τώρα, εγώ χωρίς να το θέλω λειτουργώ από το πολύ παρελθόν.
