Οι 400 του Θεοδωρικάκου

Ξεκίνησε χθες, στην Κομοτηνή, η εκπαίδευση των 400 αστυνομικών που προσελήφθησαν για να στελεχώσουν την ΟΠΠΙ (Ομάδα Προστασίας Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων). Πείτε με σχολαστικό, δεν θα παρεξηγηθώ καθόλου - θα πω και ευχαριστώ από πάνω, διότι το θεωρώ κομπλιμέντο -, αλλά τόσον καιρό, που ακούγαμε από διαφόρους κυβερνητικούς παράγοντες να λένε ότι η εκπαίδευση των αστυνομικών είχε ήδη ξεκινήσει, μάλλον δεν ήσαν καλά πληροφορημένοι για να το λένε, για να μην πω ότι δεν ήξεραν και αυτοσχεδίαζαν ή ότι παραπλανούσαν ενσυνειδήτως. Το έλεγαν, βέβαια, πάντα εν παρόδω, στα πεταχτά, πιεζόμενοι από τις δημοσιογραφικές ερωτήσεις σε μια συνέντευξη, οπότε ας το ξεχάσουμε.

Σημασία έχει ότι ξεκίνησε η εκπαίδευση των 400 και μάλιστα παρουσία του υπουργού Τάκη Θεοδωρικάκου, γεγονός που σημαίνει ότι ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη αναλαμβάνει προσωπικώς το στοίχημα της υπόθεσης. Για να το πούμε με τη γλώσσα του Μνημονίου: «He owns it», είναι πλέον δική του υπόθεση.

Κατόπιν αυτού, οι πληροφορίες που ήθελαν τον υπουργό να είναι από επιφυλακτικός έως και αντίθετος με την εφαρμογή του συγκεκριμένου νόμου, παύουν να μας απασχολούν. Εφόσον μάλιστα ο ίδιος ο κ. Θεοδωρικάκος ταυτίζεται πλέον τόσο ανοικτά με την εφαρμογή του μέτρου, νομίζω ότι αξίζει να ονομάσουμε αυτά τα γενναία παιδιά, τις εθελόντριες και τους εθελοντές του νέου αστυνομικού σώματος, οι 400 του Θεοδωρικάκου! Παραπέμπει, βέβαια, στους 300 του Λεωνίδα, που είχαν, ως γνωστόν, τέλος οικτρό και απαίσιο (καθώς τους παρέλαβε το Χόλιγουντ και τους απέδωσε με αποτριχωμένα στήθη και δερμάτινα στριγκάκια...), αλλά αρμόζει στον ηρωισμό τους.

Επιπλέον, η ονομασία αυτή έχει και πολύ χρήσιμη συμβολική αξία. Αν σκεφθούμε ότι ο Τάκης Θεοδωρικάκος ξεκίνησε ως κνίταρχος, δηλαδή ως στέλεχος της ΚΝΕ στο πανεπιστήμιο, το γεγονός ότι συνδέει το όνομά του με την εισαγωγή της κανονικής αστυνόμευσης στα πανεπιστήμια δείχνει, νομίζω, το μήκος της διαδρομής που διανύσαμε ως κοινωνία, στα χρόνια της χρεοκοπίας, των Μνημονίων και της «πρώτη φορά Αριστεράς». Ενα πρώην στέλεχος της φοιτητικής οργάνωσης, η οποία συνέβαλε περισσότερο οποιασδήποτε άλλης στην επικράτηση της αριστερής βίας στα πανεπιστήμια (άλλο αν στην πορεία τους ξέφυγε, ως συνήθως, ο έλεγχος της κατάστασης), έρχεται τώρα ως υπουργός μιας φιλελεύθερης κεντροδεξιάς κυβέρνησης να εισαγάγει την Αστυνομία στα πανεπιστήμια.

Ωστόσο, η επιτυχία του μέτρου στην πράξη δεν είναι μόνον υπόθεση του Τάκη Θεοδωρικάκου. Εκείνος, όπως πολύ σωστά είπε στις δηλώσεις του μετά την τελετή, το δικό του καθήκον το έκανε και τώρα απομένει στους άλλους να κάνουν τώρα το δικό τους, δηλαδή στους πρυτάνεις. Είναι κοινό μυστικό, εδώ και χρόνια, ότι πρυτανικές αρχές και «μπαχαλοποίηση» (ανομία, βία, αναρχικοί κ.λπ.) συνδέονται σε μία συμβιωτική σχέση. Συχνά οι αρμόδιοι, σε ιδιωτικές συζητήσεις, παραπονούνται για πρυτάνεις, οι οποίοι κρύβουν συστηματικά από το υπουργείο Παιδείας περιστατικά βίας. Αν τα κρύβουν από το υπουργείο Παιδείας, φαντασθείτε μόνο πόσο δύσκολο θα τους είναι να τα αποκαλύψουν στην Αστυνομία.

Με την ευκαιρία της κουβέντας, να κλείσω το σημείωμα με ένα σχετικό «quiz»: ποιος είναι ο λιγότερο συνεργάσιμος πρύτανης, δηλαδή εκείνος που περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον προστατεύει το υφιστάμενο καθεστώς στο πανεπιστήμιό του; Τον ξέρετε, το αίνιγμα είναι για αρχάριους...

ΔΕΔΙΚΑΙΩΤΑΙ...

Ο Γιώργος Τράγκας υπήρξε από τους πιο καλοπληρωμένους δημοσιογράφους της χρυσής εποχής της αστακομακαρονάδας, η δε προσωπική επιρροή του υπερέβαινε κατά πολύ τις πωλήσεις των εντύπων του, όπως το μαρτυρεί άλλωστε το μέγεθος των κρατικών επιχορηγήσεων που ελάμβανε επί Κώστα Καραμανλή του Ακάματου.

Η αποκάλυψη όμως από το «Πρώτο Θέμα» της μεγάλης ακίνητης περιουσίας του στο εξωτερικό, εξηγεί ορισμένες απορίες που προκάλεσε ο θάνατός του. Εξηγεί, λ.χ., γιατί τόνιζε συνεχώς τον τελευταίο καιρό ότι πάντα ανήκε στον αστικό κόσμο (sic) τον οποίο υποστήριζε ότι εκφράζει, ενώ στην πραγματικότητα είχε χτίσει την επιτυχία του επαγγελλόμενος την όποια εκδοχή του λαϊκισμού ήταν κάθε φορά του συρμού. Μας δίνει, νομίζω, μια ιδέα του βάθους της πολιτικής σκέψης του μακαρίτη. Εξηγεί, επίσης, γιατί είχε κερδίσει τον ειλικρινή σεβασμό τόσων συναδέλφων του! Από την άλλη πλευρά, βέβαια, αυτό εγείρει κάποια ερωτήματα για το επίπεδο της δημοσιογραφίας...