«Τον κόσμο δεν τον αλλάζουν τα τραγούδια» δηλώνει ο Γιάσπερ.
«Τον αλλάζουν οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι περνάνε νόμους, εξεγείρονται, ακούνε τον Θεό και πράττουν αναλόγως. Ο άνθρωποι επινοούν, σκοτώνουν, κάνουν παιδιά, αρχίζουν πολέμους». Ο Γιάσπερ ανάβει ένα Marlboro. «Που γεννά το ερώτημα: “Ποιος ή τι επηρεάζει τη σκέψη των ανθρώπων που αλλάζουν τον κόσμο;”. Η απάντησή μου είναι: “Οι ιδέες και τα συναισθήματα”. Που γεννά το ερώτημα: “Από πού προέρχονται οι ιδέες και τα συναισθήματα;”. Η απάντησή μου είναι: “Απ’ τους άλλους. Απ’ την καρδιά και το μυαλό. Απ’ τον Τύπο. Απ’ τις τέχνες. Απ’ τις ιστορίες. Και, τελευταίο αλλά εξίσου σημαντικό, απ’ τα τραγούδια”. Τα τραγούδια. Τα τραγούδια, που σαν τις πικραλίδες αιωρούνται στον χώρο και στον χρόνο. Ποιος ξέρει πού θα πέσουν; Ή τι θα φέρουν;». Ο Γιάσπερ σκύβει στο μικρόφωνο και, δίχως ίχνος ντροπής, τραγουδάει μια ποικιλία από στίχους από εννιά-δέκα τραγούδια. Ο Ντιν αναγνωρίζει το «It’s Alright Ma (I’m Only Bleeding)», τo «Strange Fruit» και το «The Trail of the Lonesome Pine». Αλλα ο Ντιν δεν μπορεί να τα ταυτοποιήσει, το σκληροτράχηλο τσούρμο των δημοσιογράφων όμως απλώς παρακολουθεί. Κανένας δεν γελά, κανένας δεν χλευάζει. Οι φωτογραφικές μηχανές τραβάνε. «Πού θα σταθούν αυτοί οι σπόροι; Είναι η Παραβολή του Σπορέα. Συχνά, συνήθως, πέφτουν σε στέρφο χώμα και δεν ριζώνουν. Μερικές φορές όμως πέφτουν σε ένα μυαλό που είναι έτοιμο. Που είναι γόνιμο. Τι συμβαίνει τότε; Συμβαίνουν οι ιδέες και τα συναισθήματα. Χαρά, παρηγοριά, συμπόνια. Βεβαιότητα. Καθαρτήρια θλίψη. Η ιδέα ότι η ζωή θα μπορούσε, θα έπρεπε, να είναι καλύτερη. Μια πρόσκληση να μπεις στη θέση κάποιου άλλου για λίγο. Αν ένα τραγούδι φυτέψει μια ιδέα ή ένα συναίσθημα σε έναν νου, έχει ήδη αλλάξει τον κόσμο».
Διάολε, σκέφτεται ο Ντιν. Μ’ αυτόν τον τύπο ζω.
