Από τη στιγμή που η Τουρκία ξαναέδωσε διαπιστευτήρια απροσδόκητου γείτονα, από το καλοκαίρι του 2000 και μέχρι τον Μάρτιο του 2001, όταν εκτονώθηκε η κρίση με τους μετανάστες στον Εβρο, ο κύβος είχε ριφθεί. Στις συνθήκες που διαμορφώνονται, με την Τουρκία του Ερντογάν να διεκδικεί ρόλο στη Μεσόγειο και να απειλεί συστηματικά το στάτους στο Αιγαίο, η Ελλάδα δεν μπορούσε να επαφίεται στην ισχύ που απέρρεε από την ενεργό εμπλοκή της με το ευρωπαϊκό εγχείρημα. (Πού θα ήταν η Ελλάδα αν, το 2015, είχε οδηγηθεί εκτός Ευρώπης, ας μην το συζητάμε καλύτερα – και πρώτα απ’ όλα να μην το συζητούν όσοι στο παρελθόν έχουν πιστέψει και διακηρύξει ότι «η θάλασσα δεν έχει σύνορα» και «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του».) Επρεπε να προετοιμαστεί για το χειρότερο – έπρεπε δηλαδή να θωρακίσει την άμυνα, που για πολύ καιρό είχε μείνει πίσω.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ