NON PAPER

«Ο μπαμπάς μου κάνει τσαμπουκάδες στο σχολείο»

Τα βλέπουμε εδώ και δέκα μέρες, από τότε δηλαδή που άνοιξαν τα σχολεία. Καλά, σιγά που δεν τα ξέραμε. Τα είχαμε δει και πέρυσι. Και θα συνεχίσουμε να τα βλέπουμε για πολύ καιρό ακόμη, ανεξάρτητα, νομίζω, από την πορεία της πανδημίας. Τα επεισόδια με τους «γονείς μπαχαλάκηδες» που κάνουν τσαμπουκάδες στα σχολεία των παιδιών τους, με αφορμή τα μέτρα προστασίας για τον κορωνοϊό, ήρθαν για να μείνουν. Η Covid, η επιβολή της μάσκας, η αναγκαιότητα των τεστ δεν είναι παρά η ρωγμή από την οποία ξεπήδησε και αναδύθηκε στην επιφάνεια ένα είδος συμπεριφοράς που – πολύ κακώς – νομίζαμε ότι ανήκε στο παρελθόν. Ο τύπος «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;», ο μπραβούρας της γειτονιάς, αυτός που, επικαλούμενος τις ώρες κοινής ησυχίας, θα καλέσει την αστυνομία επειδή ο σκύλος της γειτόνισσας γάβγισε το μεσημέρι ή η φοιτήτρια του τρίτου έκανε πάρτι και η μουσική ακουγόταν μετά τα μεσάνυχτα – σαν να το βλέπω, να περιμένει με το ρολόι στο χέρι να πάει 12 διότι δεν είναι που τον ενοχλεί η μουσική, απλά διακατέχεται από την ιδεοληψία της αντίδρασης. Τέτοιοι τύποι είναι γραφικοί αλλά αφόρητοι. Και επικίνδυνοι όταν πρόκειται για γονείς και μάλιστα στις «ειδικές συνθήκες» μιας πανδημίας.